Obserwacja współczesności nie napawa wielkim optymizmem. Widzimy i słyszymy o wielu nieszczęściach, kataklizmach, przestępstwach i zbrodniach. Aż chciałoby się powtórzyć za niezapomnianym Zagłobą z „Potopu”: „Panie! Panie! kiedy Ty dasz spokój tej Rzeczypospolitej, a staremu Zagłobie ciepły przypiecek i piwo grzane... niechby i bez śmietany...”.

40 dni Wielkiego Postu dane nam przez Kościół to również zachęta do nawrócenia, czyli do pójścia pod prąd i przezwyciężenia duchowej przeciętności. Nawrócić się to znaczy zmienić kierunek życia. Nie chodzi o jakąś korektę kursu, lecz zwrot o 180 stopni. Nawrócić się to iść pod prąd. Sprzeciwić się powierzchowności, bylejakości, niespójnemu i złudnemu stylowi życia. On często nas pochłania, bierze w nas górę, czyniąc nas niewolnikami zła, więźniami moralnego przeciętniactwa. Ma znikać hipokryzja, dwulicowość postaw, zgorszenie, w ich miejsce ma się pojawić autentyczna relacja z Bogiem, czyli prawdziwa pobożność

Nauka Jezusa i zasady, które Jezus przekazał Apostołom, są zupełnie inne od tego co proponuje świat i czym się kieruje.Świat mówi: masz być wielki, znany, podziwiany, bogaty tylko wytrwale dąż do celu i nie przejmuj się innymi, których po drodze spotykasz…Jezus natomiast mówi: „jeśli ktoś chce być wielkim, niech będzie sługa waszym…”. Jak że to, nie współgra z „duchem tego świata”, ale takie jest chrześcijaństwo…

Słowa z dzisiejszych czytań są poważnym ostrzeżeniem dla tych, którzy poza Bogiem pokładają nadzieję i szukają po ludzku swojego szcześcia. Oby nie było dla nich za późno, bowiem złe życie, egoizm i pycha zawsze doprowadzają do tragedii, której już nikt nie zdoła odwołać i złagodzić. Dla wierzących słowa Boga są wielką radością i pokrzepieniem. Pomimo trosk, niedostatków i prześladowań, nagroda jest pewna i wspaniała: „Błogosławieni jesteście wy, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże”.

Po owocach ich poznamy. Przez niesamowitą historię Józefa Egipskiego Bóg pokazał sens i konieczność pełnienia Jego świętej woli. Jak mówi założyciel redemptorystów św. Alfons de Liguori: „Chwałą Boga jest szczęście człowieka”

Lęk, który zmienia się w zaufanie. Słowo „lęk”, pochodzi od łacińskiego „ango”, co oznacza: ściskać, dławić, niepokoić. Na tym poziomie, lęk doświadczany bywa jako: nieprzyjemne dokuczliwe oczekiwanie na bliżej nieokreślone niebezpieczeństwo. Lęk, ma jeszcze inne znaczenie, tym pojęciem określa się: niepokój przed nieokreślonym wydarzeniem, stan niepewności, dręczące poczucie zagrożenia, oraz strach.

Powtórzona dziś dwukrotnie w Ewangelii zachęta „Nie bójcie się!” niech obudzi w nas ufność i odwagę, z którą przyjmiemy prawdę o zmartwychwstaniu, jako wiarygodni świadkowie tajemnicy życia, promieniujący na tych, którzy wciąż pozostają w ciemnościach.

Owocem naszej modlitwy w ostateczności ma być postawa najgłębszej miłości do drugich ludzi, która najwyraźniej ukazuje się w przebaczaniu innym win których dopuścili się wobec nas. Taka modlitwa przemieniać będzie nasze życie w samej jego głębi.

Wskazania zawarte w Bożym Prawie są mądre, słuszne i rzeczywiście prowadzą tego, kto się w nie wsłucha i będzie starał się nimi żyć, na drogę prawdziwej mądrości.Natomiast my, Dekalog – Boże Przykazania często odbieramy jako zasady przestrzegające nas przed popełnianiem zła, które prowadzi do śmierci. Ale przykazania mają też głębszy wymiar, a mianowicie są zaproszeniem na wspaniałą drogę życia w miłości, która jest drogą autentycznej mądrości.

Wracając do Środy Popielcowej, przy przyjmowaniu popiołu na naszą głowę słyszeliśmy zaproszenie do nawrócenia w słowach, które wypowiadał nad nami kapłan: nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15). Jeżeli będziemy starali się rzeczywiście w tym czasie zwracać do Boga, to przede wszystkim po to, aby słuchać tego co nam podpowiada na nasze życie. Bóg do nas mówi.