…zanim złożę życzenia, proszę przeczytaj taką historię...

Jest coś, co bardzo dobitnie wyróżnia pasterzy, którzy spotkali Boże Dziecię Jezus. Ewangelista Łukasz zanotował: „opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu… wrócili wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane”. Chodzi o to, że życie pasterzy po wydarzeniu w Betlejem nie wyglądało już tak jak dawniej.

W 2011 r. przeżywaliśmy w całym Zgromadzeniu Redemptorystów Rok św. Jana Neumanna z okazji 200-lecia jego urodzin. Była to dobra okazja, aby przypomnieć sobie historię jego życia i przyjrzeć się sylwetce duchowej naszego świętego współbrata. Dzisiaj chciałbym przybliżyć również wam postać św. Jana Neumanna, kiedy to w kalendarzu naszego Zgromadzenia obchodzimy jego wspomnienie liturgiczne (wspomnienie św. Jana Neumanna w Zgromadzeniu Redemptorystów obchodzi się 05 stycznia).

Chwała Pana objawiona została w Jezusie Chrystusie, w Jego zbawczym dziele, w które – poprzez sakramenty Kościoła – również my jesteśmy włączeni. Podczas każdej Mszy św. rozbrzmiema chwała Pana, Kyriosa, który przez Misterium Paschalne pokonał śmierć, wyzwolił nas z niewoli grzechu i śmierci i przywrócił na nowo do jedności z Bogiem, z drugim człowiekiem i samym sobą. Historia każdego pojedynczego człowieka, w Jezusie Chrystusie znajduje swój pełny sens: „Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa”.

Czas postu związany jest przede wszystkim z Osobą Jezusa Chrystusa – jedynym Odkupicielem i Zbawicielem człowieka. Dopóki „Pan Młody” jest ze swoimi uczniami dopóty będzie trwała radość i wesele. Myślę, że uczniowie Jezusa i Jana Chrzciciela zrozumieli od razu, że nie pora teraz na post, popiół i smutek, skoro uczestniczą w tajemniczych zaślubinach Oblubieńca – Syna Bożego z nimi i rodzącym się Kościołem, antycypowanym w „weselu w Kanie Galilejskiej”. Sytuacja zmieni się radykalnie, „kiedy zabiorą im pana młodego”. Gdy „Pan Młody” – Źródło radości i wesela – zostanie brutalnie i podstępnie zabrany „gościom weselnym”, post okaże się niezbędny.

Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników. Ojcowska, Boża Mądrość, Prawda, Sprawiedliwość i przede wszystkim Miłość objawiła się w Synu Bożym – Jezusie Chrystusie, który przyszedł na ziemię, „aby dobrze czynić”, zwłaszcza uzdrawiać różnego rodzaju choroby duszy i ciała, nawracać grzeszników i wskazywać drogę zbawienia dla wszystkich ludzi

Dobra Nowina, moi drodzy, to są słowa, w których Jezus mówi nam, że wraz z Jego przyjściem zagościło na ziemi Królestwo Boże!– a Królestwo Boże, to nic innego, jak wyzwolenie człowieka ze wszystkich niewoli, zniewoleń i słabości, najbardziej podłego grzechu!– wyzwolenie, którego wyrazem jest obalenie prawa, według którego to bogaci i potężni mają zawsze rację,– odtąd zaszczytem jest służba, a nie władza, – odtąd ważne jest bycie, a nie posiadanie, – taki porządek przyniósł na ziemię Jezus objawiając światu Dobrą Nowinę.

Jezus nie może być potraktowany jak intruz, ale jak oczekiwany, upragniony gość, który wnosi w nasze życie pokój i miłość. Trzeba Go przyjąć nawet wtedy, kiedy rodzi się w nas jakiś bunt wewnętrzny, kiedy nawet jest On dla nas niewygodny, kiedy stawia wysokie wymagania. Bowiem Jezus przychodzi, żeby nas wyzwolić z choroby serca, którą jest grzech. Jedyną receptą Jezusa jest miłość, albowiem wiara „działa przez miłość” (Ga 5, 6).

Tradycja odprawiania drogi krzyżowej powstała w Jerozolimie. W średniowieczu rozpowszechnili ją franciszkanie, którzy oprowadzając pątników zatrzymywali się przy stacjach przedstawiających historię śmierci Jezusa. Liczbę czternastu stacji ustalono w XVII wieku. W kościołach katolickich droga krzyżowa przedstawiana jest w obrazach lub rzeźbach rozmieszczonych na ścianAach bocznych świątyni.Stacje drogi krzyżowej to nie tylko odtworzenie wydarzeń z ostatnich dni Chrystusa. Mają one swą bogatą symbolikę. Dla katolików są również podstawą rozważań medytacyjnych dotyczących m.in. tego, czym jest prawda, miłość itp.

Matka Teresa z Kalkuty, widząc bezdomnych na ulicach Kalkuty rozpoczęła wielkie dzieło miłosierdzia. Obserwujący pracę Matki Teresy i Sióstr z założonego przez nią Zgromadzenia Zakonnego nie mogli wyjść z podziwu dla ich poświęcenia, ale także pytali się o sens takiej pracy. Jednak owoce przekraczały najśmielsze oczekiwania.