Wykorzystajmy dni adwentowe, które stoją przed nami. Co roku są one dla nas szansą ukierunkowania się i otwarcia na światło. Przeżyjmy ten adwentowy czas świadomie, zarówno w naszych rodzinach, jak i tu, w kościele.

Patrząc po ludzku, apostoł Andrzej nie postąpił zbyt roztropnie. Miał dobrą pracę, a zostawił to dla jakiejś bliżej nieokreślonej – mogłoby się wydawać – idei. Poszedł za Jezusem, który nie obiecywał zaszczytów, przywilejów czy finansowych profitów. Św. Andrzej pozostawił całkiem dobrze prosperujący „biznes rybacki”, by umrzeć śmiercią najgorszego przestępcy. W ludzkim rozumieniu taka nieroztropność to raczej powód do wstydu niż chluby. Jednak właśnie dzięki takiej odważnej i zdecydowanej postawie pamięć o nim przetrwała dwadzieścia wieków...

Niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze. (Iz 11, 8-9)

Pomyślę o ludziach z mojego otoczenia; o tych, którzy sami nie potrafią znaleźć drogi do Jezusa; o „niewidomych”, którzy nie chcą zobaczyć w swoim życiu Bożego działania. I poproszę Jezusa o to, aby przejrzeli.Pomyślę o „głuchych” z mojego otoczenia, którzy nie chcą słyszeć o Bogu i Jego Kościele. I poproszę Boga, aby dotknął ich swoim słowem i uzdolnił do słuchania.

Jezus w dzisiejszej Ewangelii mocno podkreśla, iż same tylko słowa – a więc także modlitwa – nie wystarczą, aby wejść do królestwa niebieskiego.Co więc należy czynić, aby do tego królestwa wejść?Odpowiedź brzmi: Słuchać słów Jezusa i wypełniać je.

Wypowiadamy wiele modlitw, próśb i błagań do Boga. Czasami są one mniej lub bardziej poważne czy dramatyczne. Niekiedy przypominają koncert życzeń, innym razem są pełnym bólu i rozpaczy błaganiem do Boga jako ostatniej strony, z której możemy się jeszcze spodziewać pomocy. Na każde z nich Bóg odpowiada tak, jak Jezus z dzisiejszego fragmentu Ewangelii: Czy wierzysz, że mogę to uczynić?

Jezus […] leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości (Mt 9, 35). A potem przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy […], aby leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości (Mt 10, 1). Jezus obdarzył swoich wybranych uczniów olbrzymim zaufaniem. Zaprogramował niejako ich przyszłość, wyznaczył im odpowiedzialne zadanie na kolejne dni, tygodnie i lata.

„Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże”.

Za mało się wspieramy w wytrwaniu w wierze. Brak nam determinacji, aby przyciągnąć rówieśnika do Chrystusa.Proszę Cię, bądź takim zdeterminowanym przyjacielem. I nie bądź sam. Módlcie się wspólnie, nie wstydźcie się wiary. A gdy jeden zacznie upadać, a grzech go sparaliżuje, niech go czwórka przyniesie pod stopy Jezusa, aby Ten go uzdrowił.

Każdy może doświadczyć Bożego miłosierdzia. Musi jednak uznać, że go potrzebuje, w myśl słów dzisiejszego psalmu:Pan odkupi dusze sług swoich, nie zazna kary, kto się doń ucieka.