Święty Józef dowiedział się, że Maryja spodziewa się dziecka. Wiedział, że nie jest on ojcem tego dziecka. Choć był mężem Maryi, to nie zamieszkał jeszcze z nią. Jaka myśl mogła wówczas powstać w jego głowie? Właściwie tylko jedna – Maryja dopuściła się cudzołóstwa. Trudno było mu w to uwierzyć i to przyjąć, ale jakie mógł znaleźć inne wytłumaczenie. Kochał ją i nie chciał, aby została ukarana śmiercią. Bał się o Nią, dlatego postanowił Ją potajemnie opuścić.

Dwa ważne momenty historii zbawienia przypominają nam dzisiejsze czytania. Pierwszy moment to TAK, wypowiedziane przez Chrystusa. W czytaniu z listu do Hebrajczyków autor natchniony wkłada w usta Chrystusa słowa: Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – aby spełniać wolę Twoją Boże. Drugie ważne TAK to deklaracja Maryi: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego (aklamacja przed Ewangelią).

Pierwsi chrześcijanie uważali poczęcie Jezusa za cudowne spełnienie proroctwa Izajasza – (pierwsze czytanie). Dziewictwo Maryi i dziewicze poczęcie Jezusa są istotne z trzech powodów. Po pierwsze cudowna natura Jego poczęcia i narodzin świadczy o tym, że jest to Bóg, który tworzy życie (jak w opowieściach o bezpłodnych kobietach, które od Boga otrzymują dar brzemienności).

Liturgia dzisiejsza, mimo że jest jeszcze liturgią Adwentu, oczekiwania, pełna jest radości, że oto zbliża się Ten, na którego czekamy. Boże Narodzenie to święto spotkania. W Ewangelii widzimy, jak brzemienna Maryja wyrusza w drogę, aby odwiedzić Elżbietę. W tajemnicy nawiedzenia opisanej przez św. Łukasza najlepiej poznajemy Maryję, Matkę Jezusa, jak Ją najczęściej nazywają ewangeliści. Podejmuje Ona niemały trud, decydując się na uciążliwą podróż nie dla egoistycznych celów, lecz aby służyć Bogu i ludziom.

Dzisiejsza liturgia słowa pokazuje nam, że Bóg nie jest zimnym obserwatorem obojętnego Mu świata. On angażuje się w naszą rzeczywistość, działa w niej. Nie jest obserwatorem obojętnym, ale pochyla się z troską nad problemami człowieka i angażuje się w nasze ludzkie sprawy, by nam pomóc. Bóg odpowiedział na wołanie utrapionej bezpłodnej Anny i dał jej syna. Dziś widzimy ją, jak z radością i wdzięcznością przychodzi, by Bogu podziękować (pierwsze czytanie).

Prorok Malachiasz zapowiada, że przyjdzie dzień, w którym Bóg objawi swoje zbawienie i swoją łaskawość. Jednak nadejście Pana nie spadnie na nas bez zapowiedzi, jak grom z jasnego nieba. Pedagogika Pana Boga nie jest pedagogiką zaskoczenia, ale przygotowywania. Bóg wysyła swoich posłańców, którzy mają przygotować ludzi na przyjście tego dnia. Starotestamentalne proroctwo Malachiasza mówi o posłańcu (z greckiego „angelos”, z hebrajskiego „malak”), którego Bóg przyśle przed wyczekiwanym przez naród wybrany Mesjaszem (pierwsze czytanie).

Przed nami wigilijny wieczór. Wielu zapomina o tym, co jest źródłem podniosłości dzisiejszego dnia. Dla wielu to pusta, wręcz plastikowa tradycja. Opłatek, wieczerza, prezenty, choinka, odświętny strój – to wszystko. Otóż nie! Te wszystkie zewnętrzne i jakże piękne oraz wartościowe tradycje są podkreśleniem i uszanowaniem prawdy, którą przynosi Boże Narodzenia. Bóg przychodzi na świat, aby wyrwać człowieka z niedoli grzechu. Syn Boży przyjmuje ludzką naturę, aby będąc podobnym do nas we wszystkim oprócz grzechu, towarzyszyć nam na naszych życiowych drogach. Jezus rodzi się w judzkim Betlejem, aby dać człowiekowi to wszystko, czego świat dać nie potrafi.

Adwentowe przyjście Chrystusa „Dalejże marny człowieku! Opuść na chwilę swoje zajęcia, uchyl się nieco od nawału swoich myśli. Odrzuć ciążące ci troski, odłóż pochłaniające cię prace. Zajmij się choć trochę Bogiem, spocznij w Nim przez chwilę. Wejdź do wnętrza swego serca, wyklucz wszystko, co nie jest Bogiem i co nie prowadzi do Niego. Zamknij wejście i szukaj Jego samego” – tak w homilii rozpoczynającej Adwent św. Anzelm zwracał się do wiernych kilka wieków temu. W zabieganym świecie trzeba współczesnemu człowiekowi zatrzymać się i pomyśleć.

Guido Cornetti, włoski pisarz, podał kiedyś wspaniałą definicję pokory, która na pierwszy rzut oka nie do końca łączy się z bohaterstwem, ale patrząc na całość, wszystko nabiera sensu. Powiedział: „Być pokornym to być bohaterem słabości”.

Dzisiejsze słowo Boże kieruje nasze myśli w stronę radości. Słyszymy, że Jezus rozradował się Duchu św. Czy my potrafimy mieć taką radość?