Dzięki sakramentowi chrztu świętego zostajemy włączeni do wspólnoty Kościoła. Już nie musimy się lękać samotności… Sakrament chrzest świętego odciska na nas także niezatarte znamię. Mogę się „wypisać” z Kościoła, dokonać tzw. aktu apostazji, ale i tak ten znak przynależności do Boga zostanie.

Po naszym wspólnotowym i sakramentalnym dziękczynieniu pójdziemy na cmentarz i staniemy nad otwartym grobem. Wtedy przypomnimy sobie raz jeszcze słowa samego Jezusa Chrystusa: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to? (J 11, 25-26).

Nowennę tę kazał Pan Jezus siostrze Faustynie zapisać w sierpniu 1937 roku, polecając odprawianie jej przed Świętem Miłosierdzia, począwszy od Wielkiego Piątku. Pragnę, abyś przez te dziewięć dni sprowadzała dusze do zdroju mojego miłosierdzia, by zaczerpnęły siły i ochłody, i wszelkiej łaski, jakiej potrzebują na trudy życia, a szczególnie w śmierci godzinie. W każdym dniu przyprowadzisz do serca mego odmienną grupę dusz i zanurzysz je w tym morzu miłosierdzia mojego. A ja te wszystkie dusze wprowadzę w dom Ojca mojego. Czynić to będziesz w tym życiu i w przyszłym. I nie odmówię żadnej duszy niczego, którą wprowadzisz do źródła miłosierdzia mojego. W każdym dniu prosić będziesz Ojca mojego przez gorzką mękę moją o łaski dla tych dusz. Odpowiedziałam: Jezu, nie wiem, jak tę nowennę odprawiać i jakie dusze wpierw wprowadzić w najlitościwsze Serce Twoje. – I odpowiedział mi Jezus, że powie mi na każdy dzień, jakie mam dusze wprowadzić w Serce Jego. (1209)

Ty z jednorodzonym Synem Twoim i Duchem Świętym jednym jesteś Bogiem, jednym jesteś Panem; nie przez jedność osoby, lecz przez to, że Trójca ma jedną naturę. W cokolwiek bowiem dzięki Twemu objawieniu wierzymy o Twojej chwale, to samo bez żadnej różnicy myślimy o Twoim Synu i o Duchu Świętym. Tak, iż wyznając prawdziwe i wiekuiste Bóstwo, wielbimy odrębność Osób, jedność w istocie i równość w majestacie (Prefacja o Przenajświętszej Trójcy).

Jest wielu ludzi, którzy mają problem z wiarą. Mówią, że Boga nie można zobaczyć, że jest gdzieś daleko, więc łatwo się usprawiedliwiają. Układają sobie życie bez Boga albo po prostu ich bogami stają się jakieś bożki.

Powodów do strachu i obaw nigdy nie brakowało, i zawsze będą. Jednak patrząc w świetle dzisiejszej Ewangelii, jest to bezużyteczny lęk. Nikt bowiem, niezależnie od tego, jak bardzo by się starał, nie może dodać choćby jednej godziny do czasu swego życia. Znajdujemy się w troskliwych dłoniach Boga. Niech ta świadomość utwierdza naszą nadzieję i wiarę podczas sprawowania każdej Eucharystii, w której Jezus wydaje się za nas w ofierze, którą złożył, aby pokonać śmierć. Czerpmy z niej odwagę do podejmowania naszych codziennych obowiązków, abyśmy mniej się bali. Jesteśmy przecież pod czułym okiem Boga, którego imię brzmi: JESTEM!.

Dzisiejsza Ewangelia zachęca nas, abyśmy byli godnymi Chrystusa. Co przez to mamy rozumieć? Mianowicie to, iż mamy wydać owoce nawrócenia, jak czytamy we wcześniejszym fragmencie Mateuszowej wersji Ewangelii. Bez silnej więzi z Jezusem będzie trudno sprostać wymaganiu tej Ewangelii. Dlatego bądźmy ludźmi nawrócenia i wiernego naśladowania Jezusa przez branie na swoje barki tak jak On ciężaru krzyża swojego życia.

Stawajmy się więc coraz bardziej pokorni w naszym życiu i odkrywajmy wartość naszej wiary. Pamiętajmy, że bez Boga można budować swoje życie, można być szczęśliwym, ale na krótko, na jakiś czas. Potem pojawi się pustka. Natomiast z Bogiem wszelkie trudności, wszelkie życiowe wichury można przezwyciężyć i wyjść z nich jeszcze bardziej mocnymi, silnymi.

Jezus w Ewangelii przytacza przypowieść o siewcy. Jak dobrze wiemy, różnie bywa z tym ziarnem, ale tam, gdzie pada na glebę żyzną, wyda na pewno obfity plon według Bożego zamiaru. Jest pewnym, że przyniesie dobry owoc. Ziarno jest najlepsze – przecież od Boga, siewca najdoskonalszy – sam Jezus, pole nie gorsze – serce człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boże oraz łaknące Jego łaski. Wszystko przemawia za tym, że można spodziewać się wspaniałych rzeczy!

Nasza wiara w Boga i jej praktykowanie na co dzień wydaje się często być czymś niepozornym, tak jak niepozornym jest ziarno pszenicy zasiane przez gospodarza na polu, jak maleńkie ziarnko gorczycy czy zaczyn wykorzystywany przy urabianiu ciasta. Nie byłoby jednak łanów pszenicy i mąki bez skromnego ziarna, nie byłoby okazałego drzewa, w którym gnieżdżą się ptaki bez małego ziarenka gorczycy i nie byłoby ciasta na chleb, gdyby nie zaczyn.