Jezus wybiera „Dwunastu” przede wszystkim w tym celu, aby Mu towarzyszyli (Mk 3, 14), to znaczy, aby dzielili z Nim życie i uczyli się bezpośrednio od Niego kim On jest naprawdę (Pawłowe nauczyć się Chrystusa – Ef 4,20). Tylko w ten sposób apostołowie, uczestnicząc w życiu Jezusa Chrystusa, mogli Go poznać, pokochać, a następnie głosić Jego Ewangelię. Bliskość, zażyłość i bycie z Jezusem pozwalają nam odkryć prawdziwą tożsamość Jezusa – Syna Bożego i Syna Maryi, oraz uczyć się Go poprzez słuchanie, dawanie odpowiedzi i komunię życia z Nim, dzień po dniu.

Święty Stanisław, biskup i męczennik, patron naszej ojczyzny, dobrze rozumiał słowa zapisane przez autora Dziejów Apostolskich: Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią (Dz 20, 28). Święty Stanisławie, otaczaj naszą ojczyznę i nas samych swoją pomocą i swym orędownictwem. Chroń przed tym, co rozbija jedność naszych rodaków, wypraszaj światło Ducha Świętego dla rządzących a nam samym odwagę do stawania po stronie prawdy i w obronie najsłabszych. Amen

Niewiele mamy informacji o św. Macieju, ale to nie znaczy, że nie odegrał on ważnej roli w życiu pierwszej wspólnoty wierzących. Zapewne i o nim mówi autor Dziejów Apostolskich: Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę (Dz 4, 32-33).

Niech święty Andrzej Bobola nie tylko 16 maja uczy nas świętości, ale niech będzie dla nas zawsze wzorem tego, jak mimo trudności i przeciwności zostać świętym. Żyjmy tak abyśmy pod koniec naszego życia tak jak św. Andrzej Bobola mogli powiedzieć: „Urodziłem się w tej wierze i chcę w tej wierze umierać. Moja wiara jest prawdziwą i dobrą wiarą; jest tą, która prowadzi do zbawienia i nie mogę zaprzeć się mojej świętej wiary”.

„Dziewico i Matko, Maryjo, (...) Ty, napełniona obecnością Chrystusa, zaniosłaś radość Janowi Chrzcicielowi i sprawiłaś, że rozradował się w łonie swej matki. Ty, pełna wielkiej radości, opiewałaś cudowne dzieła Pańskie. (...) Wyproś nam nowy zapał zmartwychwstałych w obecnych czasach, by nieść wszystkim Ewangelię życia zwyciężającą śmierć. Daj nam odwagę szukania nowych dróg, aby dotarł do wszystkich dar piękna, które nie zaniknie” (EG, 288).

Dzisiaj obchodzimy święto Matki Kościoła. Święto młode, ustanowione podczas trwania II Soboru Watykańskiego, ale przecież tytuł obecny w historii Kościoła. Maryję ogłosił uroczyście Matką Kościoła papież Paweł VI 21 listopada 1964 r., a uczynił to w odpowiedzi na prośbę polskich biskupów. Episkopat Polski od razu włączył nowe wezwanie maryjne do litanii loretańskiej, a 4 maja 1971 r., za zgodą Pawła VI, wprowadził do polskiego kalendarza liturgicznego święto Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła. Decyzją papieża Franciszka, od 21 maja 2018 roku święto Maryi Matki Kościoła jest obchodzone w całym Kościele. Ogłosił to w marcu 2018 kardynał Robert Sarah, prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Święto to obchodzono dotąd tylko w dwóch krajach – w Polsce i w Argentynie.

Barnaba pochodził z Cypru i z polecenia apostołów był przełożonym wspólnoty w Antiochii, gdzie po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami (Dz 11, 26). Odegrał on ważną rolę po nawróceniu Szawła i jego przybyciu do Jerozolimy. Dzięki poświadczeniu Barnaby i jego pomocy, Paweł zdobył zaufanie wspólnoty uczniów Chrystusa w Jerozolimie. To dzięki Barnabie Paweł pozostał w Jerozolimie i zaczął głosić Dobrą Nowinę wśród hellenistów. Po pewnym czasie apostołowie podjęli decyzję o wyprawieniu Pawła do Tarsu.

Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, niech stanie się radosną i kreatywną inspiracją do wzmożonej modlitwy całego Kościoła za jego pasterzy, a jednocześnie stałym i koniecznym przywoływaniem wzoru Chrystusa-Kapłana tym, którzy uczestniczą w Jego kapłaństwie służebnym oraz nieustannym przypomnieniem wszystkim wiernym o ich uczestnictwie w kapłaństwie powszechnym.

Jakie to szczęście, że Bóg jest jeden, ale w Trzech Osobach! Dzięki temu z tego źródła miłości, które jest w samym wnętrzu Trójcy Świętej, my – ludzie – możemy czerpać miłość i tej miłości się uczyć! Abyśmy tak właśnie potrafili czynić – prosimy Cię o to, Najświętsza Trójco!

Dzisiejsza uroczystość jest manifestacją tej MIŁOŚCI Boga, który daje się nam za darmo, i jest z nami wszędzie tam, gdzie żyjemy. Eucharystia jest miejscem spotkania i miejscem, gdzie uczymy się miłości w codzienności. Jej przedłużeniem jest adoracja Najświętszego Sakramentu i procesja z Nim, aby zanieść Go tam, gdzie żyjemy, pracujemy. [...] Procesja Bożego Ciała dokonuje się za każdym razem, gdy Chrystusa karmi nas swoim Ciałem, a my przyjąwszy Go wracamy do naszych domów, szkół, miejsc pracy, z Jezusem w sercu. Bóg daje nam siebie, abyśmy wypełniali się Jego miłością i tę miłość zanosili innym. Wy dajcie im jeść – to wezwanie zaczyna teraz brzmieć w naszym kierunku. JA staję się tym, który ma miłością Jezusa karmić innych, tych zgłodniałych, wołających „Chleba i igrzysk!”.