Dzisiejszy dzień powinien być dniem wdzięczności za odwagę św. Alfonsa Liguori i za to, że kiedy po zaledwie 6 miesiącach został sam z bratem Vitem Curcio, nie stracił wiary, że dzieło, które powstało będzie potrzebne Bogu. I jest potrzebne już 287 lat. I że jest to niezwykłe, że nie są to tylko liczby, świadczą o tym informacje podane przez jeden z portali internetowych zajmujących się życiem zakonnym, który obliczył na podstawie źródeł historycznych, że od czasów średniowiecza przestały istnieć 282 zakony i zgromadzenia zakonne. Są to zakony, które nie świętują już kolejnych rocznic swojego powstania. Dlaczego ich nie ma? To wie tylko Bóg, a my możemy się domyślać. Może założyciel się pomylił, może ich charyzmat nie był odpowiedzią na religijne potrzeby ludzi… Może przestali żyć jak zakonnicy i zostali wchłonięci przez ten świat… I może przez to nie mieli powołań i ich zakon umarł śmiercią naturalną…

Domem naszych modłów, domem Bożym jesteśmy my sami. Jeżeli my sami jesteśmy domem Bożym, przeto na tym świecie buduje się po to, byśmy przy końcu świata zostali uświęceni. Budowla, budowanie wymaga pracy, poświęcenie zaś przynosi radość – św. Augustyn.

Obchodzimy dzisiaj uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Tą niedzielą zamykamy rok liturgiczny, w czasie którego wraz z całym Kościołem odkrywaliśmy na nowo tajemnicę Jezusa Chrystusa, Zbawiciela świata. Dzisiaj uświadamiamy sobie, że Jezus wszedł w naszą historię, we wszystkie zakamarki naszej egzystencji, aby być Bogiem z nami, Bogiem bliskim a nie Bogiem dalekim. Najbliższa niedziela to już pierwsza niedziela Adwentu, która rozpocznie na nowo cykl zbawczego dzieła Odkupienia.

W Ewangelii obserwujemy dzisiaj braci Piotra i Andrzeja oraz synów Zebedeusza. Przyszedł do nich Jezus i zaproponował im nową pracę, nowe życie, nową tożsamość – Odtąd będziesz łowił ludzi… Mieli zostać apostołami. Znali Tego, który ich powoływał. Nie pierwszy raz się spotkali. Ale po raz pierwszy otrzymali propozycję zerwania ze wszystkim. Te lata, które spędzili razem, miały być tylko przygotowaniem do pracy przez całe życie. Jakub i jego brat poszli za Nim. Zostawili swojego ojca. Jak to zniósł? Pewnie z trudem. Czy myślał, że wrócą? Być może. Bo nigdy przecież nie wiadomo, co może się stać.