Tym, który pokazuje nam, jak pełnić wolę Bożą, jak przekuć ją w konkret w swoim życiu, jest patron dnia dzisiejszego św. Stanisław Kostka. Chociaż nie miał zgody rodziców, wiedział, że jego życiowym powołaniem jest wstąpienie na drogę życia konsekrowanego w zakonie jezuitów. Udał się więc aż do samego Rzymu, aby tam prosić o przyjęcie do klasztoru. Nie chciał w ten sposób pokazać, że ma w pogardzie swoich bliskich, że chce im zrobić na złość. Jego postępowanie miało pokazać, że i on powinien być w tym, co należy do jego Ojca niebieskiego. To było jego najskrytsze i najgłębsze pragnienie serca, jego powołanie. Dowodem na to, że postąpił słusznie, jest jego śmierć w wieku zaledwie 17 lat w opinii świętości, która została potwierdzona przez Kościół. Nie mamy dzisiaj wątpliwości, że wypełnił niełatwą pełną wyrzeczeń, wolę Bożą. Dał nam przykład, co to znaczy postawić Boga na pierwszym miejscu w swoim życiu. Odszedł do domu Ojca pełen pogody ducha, spokoju i ufności w Boże miłosierdzie.

Dziś obchodzimy święto św. Mateusza ewangelisty. To bardzo ważna postać w życiu pierwotnego Kościoła, jeden z czterech ewangelistów. Na co chciałbym dziś zwrócić waszą uwagę? Na spojrzenie! Na siłę spojrzenia! Spojrzenie, spoglądanie, wzrok to ważna część naszego życia. Przekonałem się o tym osobiście w ostatnim czasie, cierpiąc na zapalenie spojówek i będąc praktycznie wyłączonym z życia społecznego.

Przeżywamy dzisiaj wspomnienie błogosławionego. Kaspra Stanggasingera. Urodził się on 12 stycznia 1871 roku w Berchtersgarden w rodzinie wielodzietnej. Razem z nim rodzice mieli 17 dzieci.

Dzisiejsze słowo Boże i postać patrona dnia św. Łukasza Ewangelisty uświadamia nam, że Ewangelia ma być niesiona na cały świat. Nie możemy spocząć na laurach, zadowoleni tylko z tego faktu, że my jesteśmy wierzący. Bo przecież Ewangelia nie jest przeznaczona tylko dla tych, którzy są blisko Boga, ale także dla tych, którzy Boga nie znają. Swoim życiem ukazał to św. Łukasz, który swoją Ewangelię napisał dla potrzeb gminy chrześcijańskiej złożonej z wiernych nawróconych z pogaństwa. Chciał tym samym, aby cały świat usłyszał Dobrą Nowinę.

Dziś obchodzimy umowną rocznicę poświęcenia naszego kościoła – budynku, w którym sprawujemy kult Boży. Zazwyczaj w pejzażu zamieszkałej okolicy łatwo dostrzeżemy sylwetkę świątyni. Nie jest to przypadek. Zwykle w trudnych sytuacjach to ona staje się centrum, ukrytym sercem danej społeczności i jej nadzieją w kryzysowych chwilach. … Jednak podstawowa wartość świątyni – wartość, z której wyrastają wszystkie inne – to fakt, że jest ona mieszkaniem Boga. Tu Bóg woła każdego z nas naszym własnym imieniem. Ciągle na nowo przychodzimy, aby to imię jeszcze raz usłyszeć, zrozumieć, przyjąć. Świątynia jest mieszkaniem Boga. On jest jej spoczynkiem i trwaniem, ona zaś – Jego znakiem.

Patroni dnia dzisiejszego – Święci Szymon i Juda Tadeusz – to dla wielu z nas jedynie imiona, które autorzy Ewangelii wymieniają przy okazji przekazywania nam relacji o tym, jak to z nastaniem dnia przywołał Jezus swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami (por. Łk 6, 13). Owszem, znamy z grubsza historię życia Szymona Piotra, apostoła, któremu Jezus powierzył zadanie łowienia ludzi i budowania Kościoła; wiemy sporo o apostole Janie, umiłowanym uczniu Chrystusa, który spoczywał na piersi Mistrza; konfrontujemy nieraz nasze wątpliwości w wierze z postawą przeżywającego te same trudności apostoła Tomasza, ale o Judzie Tadeuszu czy Szymonie wiemy tylko tyle, że byli w gronie dwunastu apostołów. A przecież za każdym z nich stoi niezwykle bogata historia życia.

Wspominamy Wszystkich Świętych, którzy osiągnęli niebo. Święci żyją także między nami. Błogosławieni będziemy, jak to podkreśla Ewangelia, ale i błogosławieni możemy być już teraz. Wszystko, co nas aktualnie spotyka w życiu, możemy przeżywać w perspektywie życia wiecznego, w którym już jesteśmy zanurzeni. Są między nami cisi, pokorni, czystego serca, pragnący sprawiedliwości i miłosierdzia, nie przez szumne deklaracje, ale przez proste, zwyczajne i święte życie.

Zmarli poprzedzili nas w drodze do niebieskiej ojczyzny. Odeszli jak i kiedyś my odejdziemy. Jesteśmy do nich podobni. Tylko, że my jeszcze w drodze, jeszcze życie mamy w swoich rękach. Jeszcze tak wiele możemy uczynić, nade wszystko więcej kochać Boga, miłować siebie i drugiego człowieka, nie szukać tego, co tylko czasowe, ale tego, co w górze. Każe nam dzisiaj cmentarz spojrzeć w niebo. I zapytać słowami pełnej nadziei piosenki: Powiedz: czy ty Jezusa znasz? Powiedz: czy szczęście wieczne masz? (…) On ci swój pokój, szczęście da! Wieczność da… Wieczny odpoczynek – tym, których dziś wspominamy – racz dać Panie.

W Dzień Zaduszny oprócz płaczu i żałoby, chcemy umocnić też naszą wiarę. Cmentarz ma stać się miejscem uwierzenia w Jezusa. Tak było w przypadku Żydów, którzy przyszli na grób Łazarza. Wielu więc spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Największą odpowiedzią, jaką dziś damy naszym zmarłym, stojąc nad ich grobami, będzie uwierzenie w Jezusa, pogłębienie jeszcze bardziej naszej wiary.

Kiedy dziś stajemy i czynimy refleksję nad przemijalnością ludzkiego życia, nad tym, że kiedyś nasz ziemski dom rozpadnie się i zostanie „puste miejsce przy stole”, to podziękujmy Jezusowi za nowe miejsce, za nowy dom nie ręką ludzką uczyniony. W cichej modlitwie prośmy Boga, by nasi zmarli, którzy opuścili doczesny dom, nie byli na wieki bez domu, by nie zostali potępieni. Wypraszajmy dla nich miłosierdzie Boże.