Imiona trzech archaniołów odnoszą się do Boga, podkreślają ich szczególną misję. Imię Michał (hebr. Mika´el) znaczy „któż jak Bóg”, czyli „któż może równać się z Bogiem?” Z kolei imię Gabriel (hebr. Gabri´el) tłumaczone jest jako „mąż Boży”, „wojownik Boży”. Natomiast imię Rafał (hebr. Rapha´el) oznacza „Bóg uzdrawia”, „Bóg uleczył”.

W święto św. Łukasza, autora Ewangelii i Dziejów Apostolskich, może trzeba postawić sobie to pytanie i zastanowić się, jak przekazać to, co otrzymaliśmy ludziom, których spotykamy i do których jesteśmy posłani. Patron dnia dzisiejszego na pewno będzie nam w tym pomocny.

Być Apostołem Jezusa Chrystusa to z pewnością wielki zaszczyt. Jezus po całonocnej modlitwie na górze wybrał spośród dużej rzeszy swoich Uczniów „tych, których sam chciał..., aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3, 13-15). Ich zadaniem było świadczyć o Jezusie, w Jego imię głosić Ewangelię i czynić cuda.

Bóg chce zamieszkać i rzeczywiście mieszka w świątyni, jaką jest każdy wybudowany kościół. Ale Bóg pragnie też zamieszkać w ludzkich sercach. Chce, byśmy byli dla Niego prawdziwym mieszkaniem, byśmy świadomie stawali się Jego świątynią. Tylko wtedy będzie to mieszkanie miłe dla Pana, gdy ta świątynia będzie żywa, będzie zbudowana z ludzi, dla których Bóg to Osoba, to Ojciec, który nas kocha i przez swojego Syna Jezusa Chrystusa ofiaruje nam zbawienie. Oby każdy z nas stał się prawdziwym czcicielem, a przez to rodził do wiary tych, którzy tego świadectwa potrzebują.

Dzisiaj jest uroczystość żyjących, tych, którzy przeszli przez śmierć, ale żyją w Bogu, żyją we wspólnocie świętych, którzy Boga mogą oglądać twarzą w twarz, którzy również z nami tworzą wspólnotę Kościoła. My ciągle jeszcze, żyjąc na tym świecie, jesteśmy Kościołem pielgrzymującym, w drodze do celu, a oni są Kościołem chwały, w niebie uwielbiając Boga.

Gdybyśmy pytali, jaka jest najbardziej „żelazna”, niewzruszona zasada świata materialnego, to chyba należałoby odpowiedzieć, że zmienność, przemijalność, nietrwałość. Znamy ją tak dobrze, że nie ma potrzeby się nad tym rozwodzić. Ponieważ otacza nas ona jak powietrze, przyzwyczailiśmy się do niej i ani się nad nią nie zastanawiamy, ani nas ona nie boli. Tylko czasami odczuwamy ją dotkliwie. ... Najdotkliwiej zasadę przemijalności odczuwamy, gdy umiera ktoś nam bliski. A tak bardzo chcielibyśmy, żeby on był z nami zawsze! Tak, znamy dobrze te – rzadkie wprawdzie, ale zawsze bardzo mocne – chwile pragnienia trwałości, nieprzemijalności, pragnienia zatrzymania czasu w jego nieubłaganym pędzie

Nasi przodkowie wymyślili na określenie świata materialnego, w którym żyjemy, termin „padół łez”, czyli miejsce, gdzie często płyną łzy; nie zawsze na szczęście, ale jednak często. Ileż to rzeczy, spraw, zdarzeń, ludzi opłakujemy! Wiemy o tym tak dobrze z własnego doświadczenia, że nie ma potrzeby się nad tym rozwodzić. Łzy są znakiem zarówno żalu, jak i bezsilności: płacze ten, kto na niekorzystny, bolesny dlań bieg rzeczy nic nie może poradzić, więc pozostają mu już tylko łzy na wyrażenie swojego bólu, żalu.

Kiedy człowiek, opierając się tylko na swoim rozumie, snuje rozważania o Bogu, przypisuje Mu atrybuty pochodzące ze swojego świata, ze swojego doświadczenia. Są to oczywiście pojęcia „ekstrapolowane”, „uwznioślone” w stosunku do atrybutów ludzkich, ale tak czy owak jest oczywiste, że człowiek nie może się wznieść ponad świat swoich doświadczeń. Dlatego taki czy inny antropomorfizm Boga (czy bogów) jest w religiach nieuchronny. Jednak ciekawe, że żadna religia nie przypisała żadnemu bogu dobroci, tego tak ważnego, jak stwierdziliśmy, i pociągającego ludzkiego atrybutu. Co najwyżej mówiono o łaskawości Boga; jest to cecha zbliżona do dobroci, ale jednak nie tożsama z nią. Tak jakby łaskawość „przystawała” Bogu, ale dobroć już nie. Bo łaskawość to stosunek kogoś „wyższego” do kogoś „niższego”, dobroć zaś nie stawia się ponad nikim – oczywiste zaś jest, że Bóg musi być „wyższy” od człowieka.

Nad wejściem do bazyliki laterańskiej znajduje się łaciński napis, który podkreśla wagę i rolę tego miejsca: Mater et Caput omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis (Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta i Świata). Można by powiedzieć, że bazylika św. Jana na Lateranie, jako katedra papieża, jest wielkim i wspólnym kościołem parafialnym dla wszystkich wierzących w Chrystusa. Jest ona także znakiem jedności wierzących oraz Kościołów lokalnych ze Stolicą Apostolską.

Jezus jest królem, ale nie z tego świata. Jeśli Mesjasz miałby pasować do niego, to jego wojska na pewno by się za niego biły i niewątpliwie zwyciężyły. Tak jednak nie jest – on przyszedł, by dać świadectwo prawdzie i wszystkich, którzy słuchają jego głosu pociągnąć do miejsca, które jest im przygotowane, gdzie wszystko po Bożemu – a więc idealnie – pasuje.