Kiedy próbujemy skupić naszą uwagę na tematyce krzyża, istnieje niebezpieczeństwo, że popadniemy w niezbyt pożądany w tym przypadku patos. Kiedy chcemy o krzyżu coś powiedzieć, bądź napisać, trzeba nam bardzo uważać, by słowami nie przykryć tego, co jest w tym temacie najważniejsze. O krzyżu bowiem powinno się mówić zawsze bardzo konkretnie.

Odważ się być świętym – taka zachęta przychodzi do nas od św. Stanisława Kostki. Dla młodych i starszych św. Stanisław to wzór mocy wiary i odwagi w realizacji wewnętrznego głosu powołania. Obyśmy od niego uczyli się odwagi w dążeniu do świętości i wiernego wypełniania naszego chrześcijańskiego i życiowego powołania.

Życie ludzkie od dzieciństwa, aż do śmierci jest otoczone opieką i wstawiennictwem aniołów. „Każdy wierny ma u swego boku anioła jako opiekuna i stróża, by prowadził go do życia”. Św. o. Pio z Pietrelciny OFMCap, zachęcając do kontaktu z aniołami ich rolę i zadania ukazuje wręcz humorystycznie: „Módlcie się do swoich Aniołów Stróżów i przysyłajcie mi ich zawsze, kiedy czegoś ode mnie potrzebujecie. Anioł Stróż jest szybszy od samolotu, nie zdziera butów i nie potrzebuje biletu na pociąg”.

Jezus zanim pośle swoich uczniów na specjalną misją, niczym robotników na żniwo, udziela im szczegółowego instruktażu.Można by powiedzieć, że jest to pierwsze seminarium. To właśnie ci uczniowie w przyszłości będą przygotowywać innych do misji głoszenia Dobrej Nowiny o Bożym królestwie.W tym instruktażu są przestrogi, specjalne zalecenia, różnego rodzaju uwagi o tym, jak mają się zachować, jaką postawę przyjąć wobec mieszkańców nawiedzanych miejscowości, czego się mogą po nich spodziewać, na co liczyć.

Prośmy Dobrego Boga za wstawiennictwem świętego Judy Tadeusza, abyśmy nigdy nie tracili nadziei, nawet w sytuacji beznadziejnej, ale tylko ufali Bogu. A za wstawiennictwem świętego Szymona prośmy o łaskę gorliwości w wierze. Niech święci apostołowie orędują za nami u Boga, abyśmy wytrwali w wierze do końca, nawet kiedy zajdzie potrzeba oddać życie za Chrystusa tak, jak oni to uczynili.

Świętość to nie jakieś nadzwyczajne dary czy niezwykły sposób życia. Być świętym to przede wszystkim żyć w głębokim zjednoczeniu z Bogiem, które na co dzień może przyjąć różną postać. Tak patrząc na świętych, można przekonać się, że świętość jest dla królów i prostych służących, dla żyjących w klauzurze mistyczek, lekarzy i niewolników, ojców rodziny i dzieci. Wszyscy z nich mają wspólną cechę: najważniejszy w ich życiu jest Jezus i w Nim odnaleźli prawdę o swoim powołaniu i swojej godności:Zobaczcie, jak wielką miłością obdarzył nas Ojciec – zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy!

Jakże inny nastrój dziś w liturgii. Już nie białe szaty radości, ale fiolet oznaczający i żałobę, i pokutę. Dawniej tę odmianę podkreślała jeszcze pusta trumna stojąca na katafalku. Dziś z tego zrezygnowano, ale przecież czujemy, że jakby trochę już za nami wczorajsza euforia nieba. Jej miejsce zajęła świadomość, że jeszcze nie wszyscy są w pełni chwały, że są jeszcze tacy, którzy muszą oczyszczać się ze śladów ludzkiej ułomności. Bo do nieba nie może dostać się nikt, kto jeszcze skalany jest grzechami powszednimi, czy też ma do spłacenia dług za grzechy odpuszczone już co do winy.

Św. Józef jest fascynującą postacią. Jest on wciąż aktualnym wzorem dla współczesnych mężczyzn: mężów, ojców, dziadków, wdowców, samotnych panów, studentów, młodzieńców, kapłanów, zakonników. I chociaż współczesny świat promuje mężczyzn sukcesu, silnych polityków, skutecznych sportowców, odważnych dziennikarzy i celebrytów, utalentowanych aktorów i czyni ich nauczycielami życia i wzorami męskości, to jednak tylko milczący Józef potrafi nam tak naprawdę ukazać właściwą drogę do nieprzemijającego szczęścia i powiedzieć co znaczy być prawdziwym mężczyzną.

Jak Maryja, jesteśmy poszukiwani przez Boga, tam gdzie żyjemy i pracujemy, i nie ma takiego miejsca, do którego Bóg by nie dotarł, aby nas odnaleźć, aby „być z nami” i obdarować nas pełnią swej łaski, jeśli tylko usłyszy nasze szczere i pełne zaufania i wiary TAK, „niech mi się stania według twego słowa”.

Jest ważne, aby mieć szacunek do miejsca świętego, jakim jest kościół. Jest ważne, aby pamiętać, że to miejsce jest Bogu poświęcone i Bóg w nim przebywa. Istnieje jednak także inna świątynia, o której trzeba pamiętać i o którą trzeba dbać. Mówi o tym dzisiejsza liturgia słowa:Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.To słowo jest bardzo ważne. Chrześcijanin jest świątynią Boga. Chrześcijanin jest miejscem świętym, bo Duch Boży w nim przebywa.