Nie poddawajmy się więc zwątpieniu, nie upadajmy na duchu, choćby z powodu epidemii, wielu ograniczeń i wyrzeczeń z tym związanych. Nawet gdy nas lub naszych bliskich choroba dotknęła bezpośrednio, to pamiętajmy: Kto we łzach sieje, żąć będzie w radości. Królestwo Boże nie jest z tego świata Nie jesteśmy, nie byliśmy i nie będziemy nigdy sami! Jest z nami Jezus, Pan czasu i świata, nasze Życie i Zmartwychwstanie! Ten, który przyjął ofiarę św. Wojciecha, nie pozwoli, by ziarno naszej wiary – a czasem i naszej ofiary – nie obumarło bezowocnie.

Kochani Bracia i Siostry! Minione dni dostarczyły nam niezwykłych darów od naszego dobrego Ojca w niebie. Jeszcze niedawno przeżywaliśmy Triduum Paschalne i Święta Zmartwychwstania Pańskiego – pochylaliśmy się nad męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa.

Umarłych pogrzebać – wydawałoby się, że to taki prosty temat, ale gdy się człek za to zabiera, rośnie sterta rozmaitych zapisków i notatek, bo i to ważne i to wypada ująć. Ot, zwyczajne dylematy publicznych wystąpień, jeśli ma być w miarę krótko i nie do końca głupio. Któż z nas nie był na pogrzebie? Sam prowadziłem w życiu wiele pogrzebów i niektóre utkwiły mi w pamięci. Jeden mam do dziś w oczach, może dlatego, że to był wcześniej mój uczeń. Gdy w klasie ósmej mówiłem coś o duszy i życiu wiecznym, powiedział mi: „Co nam ojciec o śmierci opowiada! Jesteśmy młodzi i mamy przed sobą życie. Jak się zestarzeję, to będę miał czas na Boga”. Moja odpowiedź brzmiała: „Nie bądź taki pewien, bo nikt nie wie, ile mu czasu zostało”. Temu konkretnemu zostało niecałe 2 lata. Na pogrzebie nie przypomniałem tego, by nie robić przykrości najbliższym – ale odwoływałem się do tego potem w katechezach.

„Św. Katarzyna – mówił Paweł VI w dniu 30 kwietnia 1969 r. – miłowała Kościół w jego podwójnej naturze: mianowicie w mistycznej, to znaczy duchowej, niewidzialnej, stanowiącej jego istotę i utożsamiającej się z samym Chrystusem, chwalebnym Odkupicielem, który wciąż wylewa swą krew (czy ktoś mówił tyle o Krwi Chrystusowej, co św. Katarzyna?) na cały świat poprzez swój Kościół; oraz w tej drugiej naturze – ludzkiej, historycznej, hierarchicznej, widzialnej, lecz przecież nieodłącznej od tamtej, Boskiej. Należałoby więc zapytać naszych współczesnych krytyków, którzy tak ostre sądy wypowiadają pod adresem Kościoła jako instytucji, czy również dostrzegają harmonię tych dwóch elementów?”.

Dziś w liturgii Kościoła przeżywamy święto Świętego Marka Ewangelisty. Święty Marek, choć nie należał do ścisłego grona dwunastu apostołów Jezusa, to jednak on jako pierwszy spisał dla nas Ewangelię – Dobrą Nowinę o Jezusie z Nazaretu, Synu Bożym. Wiemy, choćby z niektórych wzmianek z Ewangelii według św. Marka, że towarzyszył on Jezusowi podczas Jego nauczania i, choć nie zaliczał się do grona apostołów, to był Jego uczniem. Święty Marek był obecny wraz z apostołami w ogrodzie Getsemani. Patrzył, jak Jezus samotnie się modli i jak upomina apostołów. Później był świadkiem zdrady i pojmania Jezusa.

Wybór Macieja pokazuje, że Bóg jest większy od słabości człowieka, że wspólnota Kościoła jest w stanie wrastać, nawet jeżeli wśród jej członków znajdą się osoby, które upadną. Judasz nie poradził sobie ze zdradą. Popełnił samobójstwo. Piotr, który również upadł, gdyż zaparł się Jezusa, przeżył to inaczej – zapłakał. Uznał, że zdradził, że zawiódł, lecz nie zwątpił. Pozwolił, aby Jezus mu dał drugą szansę. Przyjął przebaczenie i rozpoczął na nowo.

Los tak chciał, tak się złożyło, miał szczęście, tak wypadło, on to naprawdę osiągnął, trafiło mu się…. Ileż to razy w życiu przyszło nam słyszeć takie słowa. Czasem można odnieść wrażenie, że dla wielu ludzi nasza codzienność to dzieło jakiegoś ślepego losu, przypadku. Tylko to co można kupić, to kwestia ilości zarobionych pieniędzy, reszta, reszta to już najczęściej zbieg okoliczności, dla nielicznych może geniusz ludzkiego umysłu.

Istnieje wiele propozycji udanego życia bez kłopotów, bez trudności. Wiele razy już obiecywano ludziom raj na ziemi. W sumie człowiek intuicyjnie poszukuje tego lepszego świata, wyczuwa, że musi być coś, co jest lepsze niż nasza obecna egzystencja. Wielu ludzi szuka bramy do tego lepszego świata. Wielu zastanawia się, czy istnieje i jaka jest brama do raju? Dzisiaj Jezus przekonuje nas, że taka brama rzeczywiście istnieje. On sam nazywa siebie bramą owiec. On jest bramą, ponieważ tylko przez Niego można dojść do Ojca.

Dla narodu polskiego, dla każdego dziecka tego narodu, Maryja jest szczególną opiekunką – jest Królową Polski. To ona od wieków opiekuje się nami i nieustannie daje nam dowody swojego wstawiennictwa. Za każdym razem, kiedy nasza ojczyzna znajdowała się w wielkich niebezpieczeństwach, takich jak najazdy wojsk szwedzkich w 1655 roku, rozbiory Polski, najazd wojsk sowieckich w 1920 r., druga wojna światowa czy okrutne czasy stalinizmu i komunizmu, nasz naród szedł zawsze do Maryi, Królowej Polski. Dlatego też każde zwycięstwo z wrogiem było przypisywane Jej szczególnemu wstawiennictwu.

Historia to najlepsza nauczycielka życia, gdyż może nam najwięcej powiedzieć o czasach, które minęły, o świecie, o kraju, o człowieku którego pragniemy poznać.