Obchodzimy dzisiaj uroczystość Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Kościół bardzo rzadko czci narodzenie świętych. Liturgicznie obchodzimy urodziny tylko w trzech przypadkach: narodzenie Jezusa – 25 grudnia, narodzenie Jana Chrzciciela – 24 czerwca i narodzenie Najświętszej Maryi panny – 8 września.

Twoje narodzenie, Bogurodzico Dziewico, zwiastowało radość całemu światu; z Ciebie się narodziło Słońce sprawiedliwości, Chrystus, który jest naszym Bogiem. On uwolnił nas od potępienia i przywrócił nam łaskę, On zwyciężył śmierć i dał nam życie wieczne. (Antyfona do Pieśni Zachariasza, Liturgia Godzin, Jutrznia – Sobota 8 września 2012 rok, Święto Narodzenie Najświętszej Maryi Panny)

Święto Narodzenia Maryi pobudza nas w szczególny sposób do dziękczynienia za ten wielki dar Bożej miłości. Rodzi się bowiem Ta, która została „przed wiekami przejrzana i za Matkę wybrana Jezusowi Chrystusowi, Niepokalana” (pieśń Witaj, Święta...). Kościół nazywa Maryję Gwiazdą Zaranną zwiastującą już bliski wschód słońca, czyli spełnienie obietnic.

Słowo Boże zachęca nas dzisiaj do rozważenia trudnego tematu, jakim jest przebaczenie. Jest to temat bardzo konkretny i dotyczy każdego z nas. Na pytanie Piotra: Ile razy mam przebaczać, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy? Jezus odpowiada: Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. To znaczy zawsze! Każdemu – bez wyjątków – kto zawinił wobec mnie, mam przebaczyć. Czy to możliwe?

Jest patronem młodzieży polskiej, ale powiedzmy sobie szczerze, jego postać przedstawiana w świetle wyidealizowanych wizji nie tyle jest nieciekawa, co nierealna do wyobrażenia młodemu człowiekowi, a już na pewno trudna do naśladowania. Wielkość Stanisława polegała nie na cudach jego życia, ale na miłości do Boga, dla której był w stanie pokonać wszelkie przeciwności. Nie cudowności są wartością, ale dostrzeganie Boga we wszystkim, czym się żyje. Stanisław swoim życiem i postępowaniem wprowadził w stu procentach w życie zasadę fundamentu ignacjańskiego: człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił dusze swoją. Stanisław, jak zresztą wszyscy święci Kościoła, odkrył tę zasadę i nie tylko przyjął ją intelektem, ale przede wszystkim sercem, stała się ona sensem jego życia.

Ważnym i potrzebnym jest to, co dzisiaj proponuje świat, a raczej co „nakręca” człowieka: współczesna ideologia, kultura, marketing, biznes... Celem życia człowieka we współczesnym świecie jest: jak najszybsza kariera, posiadanie jak największej ilości dóbr materialnych – pieniędzy, zdobycie zawodu, który podnosi osobisty prestiż w społeczeństwie i oczywiście przynosi duże zarobki, co często mija się z życiowym powołaniem, jednym słowem jak najlepsze ustawienie się w życiu.

Dziś przeżywamy święto św. Mateusza, apostoła i ewangelisty. Choć jest on ważną postacią w życiu pierwotnego Kościoła, to opis jego powołania jest bardzo krótki. To zaledwie dwa zdania: Odchodząc stamtąd, Jezus ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!». On wstał i poszedł za Nim (Mt 9, 9).

Święto świętego Mateusza Apostoła skłania nas do spojrzenia na jego drogę, a potem na nasze kroczenie za Chrystusem.

Pan Jezus powołując Lewiego, bo takie było pierwotne imię Mateusza, wyciąga do niego rękę. Ofiaruje mu swoją przyjaźń i miłość. Daje mu szansę na nowe życie, które będzie się opierało na fundamencie prawdziwej miłości. Mateusz podjął decyzję,zdecydował się na miłość odpowiedział miłością, na przyjaźń, przyjaźnią.

Wszystkich Świętych – zaiste „rodzinne święto” Kościoła, dzień radości nie jakiejś pojedynczej osoby, ale jego całego. Święto tych, poprzez których prześwieca słońce. Święto pełne nadziei i wiary w przyszłość. Święto przypominające nam o tym, że także i my, jako ochrzczeni i bierzmowani, jesteśmy powołani do świętości i do dawania jej światu, który tak bardzo jej potrzebuje. Mamy wielu braci i sióstr, którzy mogą nam służyć jako wzory na tej drodze, a więc nie kroczymy nią sami. Nikt nie jest samotną wyspą (Thomas Merton). Oni doszli już do celu i wspierają nas w naszej drodze swym orędownictwem. Kiedy o nich myślimy, możemy myśleć i mówić: „W tej wspólnocie, z tymi ludźmi, chcę także ja odnaleźć moją świętość. Chcę być tym, poprzez którego prześwieca Boże słońce”.