Każdy święty jest szczęśliwy. I nie chodzi o naiwne szczęście, gdzie „cukierkowaty” święty biegnie po łące z kwiatkiem w zębach i śpiewa: „Alleluja”. Tu chodzi o realne i normalne szczęście, płynące z podążania za Jezusem.

Uroczystość Wszystkich Świętych mówi nam, że oprócz naszej, ziemskiej perspektywy, istnieje perspektywa niebieska, perspektywa świętych, którzy chcą się z nami spotkać w niebie! Ewangelia mówi dziś, że Jezus wyszedł na górę… Z góry widać lepiej, z góry jest lepsza perspektywa. Jeśli mamy dziś rzeczywiście spotkać się ze świętymi, to warto zaczerpnąć tej ich niebieskiej, świętej perspektywy! A wtedy odkryjemy to, co jest istotą dzisiejszej uroczystości – że na cmentarz chodzi się nie po to, by kontemplować śmierć, ale po to, by odkrywać życie… Życie, którego nawet odejście z tego świata nie przekreśli, nie osłabi…

Nie chcesz czegoś ważnego przegapić w swoim życiu... Podziel się Bogiem, który Ciebie nigdy nie przegapił i nigdy nie zapomni o Tobie. Podziel się swoim dobrym pragnieniem pełnienia Jego woli i pojednania z bliźnimi. Nie przegapiłeś dziś tego, co najważniejsze w Uroczystości Wszystkich Świętych. Może i oni w ten sposób nie przegapią.

Celebrujemy dzisiaj w liturgii Kościoła świętość trzech wielkich archaniołów, których imiona są zapisane w Biblii. Przeżywamy dzień świętych archaniołów, cudowny dzień na to, aby odkryć różnicę między nauczaniem, jakie podaje Kościół Katolicki na temat aniołów, a teorią-nauczaniem, jaką proponuje nurt synkretycznej duchowości znanej jako New Age (Nowa Era).

Imię Świętego Michała znaczy: „Któż jak Bóg?”. Według tradycji, miał on wystąpić z tym okrzykiem, gdy Lucyfer zbuntował się przeciw Bogu. Jako pogromca sił wrogich Bogu i Kościołowi wspiera ludzi w walce ze złem (Ap 12,7-9). Święty Gabriel – imię to tłumaczy się „Bóg jest mocą”. Jego zadaniem było przekazywanie ludziom woli Bożej. Dotyczy to zwłaszcza najważniejszego zamysłu Boga widocznego w scenie Zwiastowania (Łk 1, 26-38). Święty Rafał – „Bóg uleczył”. To jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański (Tb 12,15). Jego osoba i posłannictwo zostało ukazane w księdze Tobiasza.

Dzisiejsze Słowo Boże stawia nas wobec jakże często powracającego pytania o Bożą sprawiedliwość. Jak to jest, że ktoś całe życie pozostawał poza Kościołem, być może nawet walczył z nim, a przed śmiercią nagle nawrócił się, poprosił o spotkanie z kapłanem i jakiś ksiądz pośpieszył do niego z ostatnią posługą? Przecież wszyscy słyszeliśmy o przypadkach takich nawróceń na łożu śmierci prominentnych działaczy komunistycznego reżimu. Czy jest to sprawiedliwe wobec tych, którzy całe życie pozostawali wierni, czasem ponosząc wielkie wyrzeczenia, być może nawet doświadczając prześladowań? Starali się, chodzili do kościoła, walczyli z samymi sobą o zachowanie Bożych przykazań? W takiej sytuacji może zrodzić się pytanie: czy zatem warto? Czy nie lepiej żyć, jak się da, czerpać ze wszystkich rozkoszy tego świata, lekceważąc Pana Boga i Kościół, a przed śmiercią zawoła się księdza i wszystko się wyrówna?

Gospodarz z dzisiejszej Ewangelii zaufał rolnikom. Złożył w ich ręce swój majątek, ufając, że czerpiąc zyski z uprawy jego winnicy, będą się z nim uczciwie rozliczali. Tymczasem trochę inne podejście do tej sprawy mieli dzierżawcy winnicy. Choć pewnie doskonale wiedzieli, na czym polega dzierżawa i jakie są jej warunki, zachowują się tak, jakby to oni mieli władzę, jakby to oni byli właścicielami owej winnicy.

Obraz z dzisiejszej Ewangelii, ukazuje Króla, który przygotował ucztę weselną dla swego syna. Król z pewnością jest dumny z faktu, że syn zawiera związek małżeński, na pewno bardzo się z tego cieszy i chce, aby jego przyjaciele uczestniczyli w tej radości, by wraz z nim dzielili te wyjątkowe chwile, świętując przy jednym stole, stąd też urządza dla nich ucztę. Jednak, postępowanie, tych którzy zostali zaproszeni na gody weselne jest co najmniej zaskakujące i zupełnie nie zrozumiałe. Zaproszeni goście zlekceważyli szczodrego gospodarza – oni nie potraktowali poważnie ani jego samego ani zaproszenia, które im wysłał za pośrednictwem swych sług. Nikt z zaproszonych nie okazał się godnym otrzymanego zaproszenia. Zauważmy, że nikt z nich nawet nie zadaje sobie trudu, aby się usprawiedliwić. Zaproszenie goście zajęli się rzeczami codziennymi; jeden swym polem, inny handlem a jeszcze inni pozabijali sługi swego króla.

Faryzeusze z dzisiejszej Ewangelii siedzą mentalnie w głębokich okopach swoich przekonań religijnych, są pewni tego, że Bóg nie może ich już niczym zaskoczyć, dlatego jedyne pytanie, jakie za pośrednictwem swoich uczniów kierują do Jezusa, to pytanie pułapka. Oni dokładnie wiedzą, że celem konwersacji nie ma być uzyskanie odpowiedzi, ale udowodnienie Jezusowi Jego błędu. Nie szukają prawdy, lecz szukają argumentu przeciw komuś, kto na każdym kroku demaskuje ich postawę. Posyłają do Jezusa swoich dokładnie poinstruowanych uczniów, aby oni, zadając Jezusowi pytanie z serii „bez wyjścia”, wykazali mu Jego błąd. To wszystko okraszają pochlebstwem mającym „zmiękczyć” Jezusa. Ale Jezus nie daje się wprowadzić na grząski grunt pomiędzy polityką i religią, ale ukazuje pytającym zupełnie inną perspektywę.

Każdy z nas, ludzi, będzie kiedyś wezwany przez Boga do przekroczenia bramy śmierci. Skoro nikt z nas nie wie, kiedy to nastąpi, to znaczy, że musimy wcześniej lub „później” przygotować się na to pierwsze – i nie daj Boże ostatnie – spotkanie z Bogiem, moim Stwórcą i Zbawicielem. Śmierć zaskakuje człowieka, kiedy przychodzi nagle i niespodziewanie. Nie pozwala wtedy na dokończenie wielu ważnych życiowych spraw, w tym również pokuty i zadośćuczynienia za popełnione grzechy. Uniemożliwia w ten sposób oglądanie Bożego Oblicza w niebie. A przecież każdy z nas już kiedyś śpiewał z wielką nadzieją na pogrzebie swojego ukochanego ojca, brata czy współbrata: „W krainie życia ujrzę dobroć Boga” (Ps 27).