Jezus przed swoim odejściem do domu Ojca, podczas ostatniej wieczerzy żegna się ze swymi uczniami i mówi: Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! Jezus pragnie nam dodać otuchy i prosi nas o zaufanie, byśmy się dali poprowadzić. On nas zapewnia: W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę.

Przeżywamy dziś niedzielę misyjną rozpoczynającą tydzień misyjny pod hasłem „Oto ja, poślij mnie”. Co te słowa mogą dla nas znaczyć? To wezwanie pokazuje, że Chrystus potrzebuje człowieka do wypełnienia swojej misji tu na ziemi. Ale dobrze wiemy, że nie jest łatwo zostawić wszystko, zostawić swój dom i wyjechać na krańce świata, by tam głosić Ewangelię. Czy zatem słowa Jezusa dotyczą tylko misjonarzy udających się na ewangelizację daleko od ojczyzny? Nie! Jak pisał do nas wszystkich papież Franciszek w tegorocznym orędziu na tydzień misyjny: „Misja jest wolną i świadomą odpowiedzią na powołanie Boga. Ale to powołanie możemy dostrzec tylko wtedy, gdy przeżywamy osobistą relację miłości z Jezusem żyjącym w swoim Kościele”.

Przeżywamy dziś święto dwóch Apostołów: Szymona i Judy Tadeusza. W opisach ewangelijnych znajdziemy o nich bardzo niewiele. Podane są jedynie ich imiona w spisach Apostołów.

Po raz kolejny w naszym życiu wsłuchujemy się dzisiaj w scenę powołania dwunastu apostołów. Było to wydarzenie bardzo ważne w całej historii zbawienia. Oto bowiem Jezus powołuje tych, którzy po zesłaniu Ducha Świętego, będą kontynuowali rozpoczętą przez Niego misję, będą prowadzili Jego Kościół – wspólnotę wierzących. Przypomina nam to św. Paweł w liście skierowanym do wspólnoty Kościoła w Efezie: Jesteście zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. Wśród owych apostołów chcemy dziś zauważyć w sposób szczególny dwóch z nich: Szymona Gorliwego i Judę Tadeusza. To oni przez gorliwe i odważne głoszenie Ewangelii zaprowadzili wielu do Chrystusa. Warto więc dzisiaj, w ich święto, na nowo podjąć refleksję nad tym, co znaczy być apostołem Jezusa we współczesności.

Bazylika Laterańska jako budynek musi być ważna dla katolików, skoro co roku świętujemy rocznicę jej poświęcenia. Istotne treści związane z tym świętem spróbujmy odnaleźć w dzisiejszych czytaniach.

Bazylika św. Jana na Lateranie, jako katedra papieża oraz Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta Rzymu i Świata, jest wielkim i wspólnym kościołem parafialnym nas wszystkich wierzących, dlatego jako Kościół powszechny obchodzimy dziś to radosne święto w łączności z Papieżem Benedyktem XVI. Kościół chce dziś wyrazić również swoją wielką wdzięczność za wszystkie świątynie, jakie zostały wybudowane przez i dla jego wiernych.

Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za kościół, w którym gromadzimy się dla sprawowania Eucharystii, przeżywania sakramentów i przy innych okazjach, ale jeszcze w większym stopniu jesteśmy odpowiedzialni za Kościół przez duże „K”. Do budowy kościoła z cegły czy betonu można zatrudnić wykonawcę. Przy budowie żywej świątyni, w której mieszka i działa Bóg, nikt nas nie wyręczy. A zatem, każdy człowiek wierzący winien być wytrwałym i roztropnym budowniczym żywego Kościoła, jako wspólnoty wierzących złączonych wiarą, nadzieją i miłością z Chrystusem i pomiędzy sobą.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus przychodzi do Jerozolimy na święto Paschy. Wchodzi do świątyni, która jest dla Niego najdroższym miejscem na ziemi – jest bowiem domem jego Ojca. Czy Kościół, w którym uczestniczę w coniedzielnej Eucharystii, jest dla mnie rzeczywiście domem Ojca, miejscem mojego z Nim spotkania? Czy chętnie w nim przebywam? Czy szukam umocnienia u Ojca, gdy nadchodzą cierpienia, trudności lub lęki, tak jak to czynił sam Jezus?

Dzień 9 listopada to data bliska wszystkim redemptorystom – to dzień inauguracji Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. W tym roku przypada kolejna 288. rocznica tego wydarzenia, które miało miejsce w niewielkiej, położonej na południu Włoch miejscowości Scala. Parafrazując dzisiejsze czytanie z księgi proroka Ezechiela, można by powiedzieć, że wypłynęła woda spod progu świątyni i tak płynie od bez mała 300 lat. Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela, lepiej znane pod zwyczajową nazwą „redemptoryści”, swoje źródło ma właśnie w ołtarzu. Św. Alfons jako filar swojej duchowości uczynił właśnie tajemnicę Eucharystii i tę tajemnicę pozostawił swoim „duchowym synom” jako dziedzictwo.

Jako „synowie światłości” mamy pozostawać czujni i opierać się ciemności, która jest symbolem zła. To wymaga nałożenia na siebie duchowej zbroi. Zachęca nas do tego słowo Boże: Załóżmy pancerz – wiarę i miłość oraz hełm – nadzieję zbawienia – pisał św. Paweł (1 Tes 5, 8). Czujność to walka przeciw codziennym pokusom: Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie (Mt 26, 41). Św. Piotr formułuje zachętę do czujności jeszcze mocniej: Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Wasz przeciwnik, diabeł, krąży jak ryczący lew i szuka, kogo by pożreć (1P 5, 8). Św. Paweł określa charakter tego czuwania: Przy każdej okazji módlcie się w Duchu (Ef 6, 18).