Zaprawdę godne to i sprawiedliwe… Boże dałeś Dziewicy Maryi mądre i rozumiejące serce, gotowe do słuchania Ciebie, i posłuszne we wszystkim Twoim wskazaniom; serce nowe i łagodne, w którym Ty sam wypisałeś prawo Nowego Przymierza; serce prawe i czyste, którym poczęła jako Dziewica Twojego Syna i którym może Cię oglądać w wiekuistej radości; serce czuwające i mocne, które znosiło mężnie miecz cierpienia i oczekiwało w wierze zmartwychwstania Syna. (Prefacja o Niepokalanym Sercu Maryi)

...był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary (Dz 11, 24). Tak ewangelista Łukasz napisał o patronie dnia dzisiejszego – pochodzącym z Cypru lewicie imieniem Józef, którego uczniowie Jezusa nazywali Barnabą, czyli „synem pocieszenia”.

Bóg, poprzez słowa Ewangelii, odkrywa dla nas tajemnice. Co to za tajemnica, jaką Bóg pragnie dziś przed nami odsłonić? To tajemnica Jego serca. To tajemnica serca, przepełnionego miłością do człowieka. To tajemnica serca, które kocha pomimo tego, że Jego miłość często jest odrzucana. To tajemnica serca posłusznego do ostatniego uderzenia – posłusznego z miłości do człowieka – posłusznego do końca do śmierci krzyżowej. To tajemnica serca Boga, które kocha pomimo wszystko i kocha do końca.

Ewangelia dzisiejsza pokazuje nam niezwykle dramatyczny obraz. Oto naprzeciw siebie idą dwie procesje: z jednej strony Jezus z uczniami, z drugiej strony idzie wielki tłum ludzi, żegnający zmarłego młodzieńca, jedynego syna wdowy z Nain. Opis dramatyczny, ponieważ kobieta wraz ze śmiercią syna straciła wszelką nadzieję. Straciła nadzieję na spokojne życie, nadzieję na to, by godnie żyć. Nic więc dziwnego, że kobieta była zrozpaczona. I to właśnie bezgraniczna rozpacz matki wywołała współczucie Jezusa. Współczucie, które skłoniło Mistrza z Nazaretu do działania. Czytamy: Pan zlitował się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz».

Jezus chodzi na wesela i przyjęcia, mówi o nich w przypowieściach. Jego zaś uczty, te z przypowieści czy z rzeczywistości, nie są spokojne. Zawsze bywają zakłócone jakimś zdarzeniem – czy to niedostatek wina, człowiek bez szaty godowej, czy inne... Dzisiejszy ewangeliczny opis pobytu Jezusa na uczcie zakłóca publiczna grzesznica, a dokładniej kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne (por. Łk 7, 37).

Jezus Chrystus zmartwychwstały stawia nam dzisiaj podczas tej liturgii te dwie postacie świętych apostołów Piotra i Pawła, niedoścignione wzory, abyśmy także próbowali jak Oni, żyć na co dzień: głębią wiary,… głębią nadziei,… głębią miłości,..., tak względem Boga, jak również względem tych, których Bóg postawił nam na naszej drodze życia, stając się dla nich całkowitym darem służby i miłości.

Dokonując wyboru dobra, człowiek świadomie rezygnuje ze zła i tego, co prowadzi do zniewolenia. Na tym tle powołanie jest osobistym, świadomym wyborem najwyższego dobra realizowanego na różnych drogach, jakie rozpoznajemy jako najwłaściwsze dla nas. Zarówno w wypadku powołania do małżeństwa, jak i do kapłaństwa czy życia konsekrowanego najistotniejsza jest wolność, która jest także warunkiem ważności święceń, przysięgi małżeńskiej i ślubów zakonnych.

Żeby usłyszeć i znaleźć odpowiedź na to pytanie, kim jest dla ciebie Jezus, musisz wejść w głębiny swojego serca. Musisz zaprzeć się samego siebie. Zaprzeć się samego siebie to nie ucieczka od swoich grzechów, słabości i od siebie samego. Dziś wielu ludzi ucieka od ciszy. Myślą, że w ten sposób zapomną o swoich wadach i problemach. Uciekają w telewizję, komputery, alkohol, w cokolwiek, aby w ciszy nie popatrzeć na samego siebie, na swoje życie i, co najważniejsze, aby w ciszy nie usłyszeć w swoim sumieniu głosu Boga.

Dzieci są darem od Boga, są uważane za błogosławieństwo. Szczególne znaczenie miało to dla Żydów. Uważali oni, że wraz z dziećmi umacnia się ród i wzrasta jego znaczenie.Ponadto, każdy z nich oczekiwał pojawienia się królestwa mesjańskiego. Pozostać więc bez dzieci oznaczało odebranie tej nadziei. Dlatego cudowne narodzenie św. Jana Chrzciciela było dla jego rodziców, Elżbiety i Zachariasza, wielką radością.

O Matko Nieustającej Pomocy, Ikono miłości, Twe zatroskane spojrzenie ogarnia nasze cierpienia, a ufne spojrzenie Twojego Syna wiedzie nas przed oblicze miłującego Ojca. Wspomagaj nas, Matko, byśmy nieśli Twój obraz braciom i siostrom rozproszonym po całym świecie, stając się misjonarzami dobra, piękna i radości życia Ewangelią.