Każde Zgromadzenie zakonne, mając swoich świętych i błogosławionych współbraci, często jest zdumione faktem, że każda z tych osób, mimo że żyła tym samym charyzmatem zgromadzenia, ostatecznie obierała swoją bardzo specyficzną drogę prowadzącą do nieba.

W 2005 roku na początku swojego pontyfikatu papież Benedykt XVI zachęcał wiernych: „Nie obawiajcie się Chrystusa! On niczego nie zabiera, a daje wszystko. Kto oddaje się Jemu, otrzymuje stokroć więcej. (...) Nie ma nic piękniejszego, niż wpaść w sieci Ewangelii Chrystusa. Nie ma nic piękniejszego, jak poznać Go i opowiadać innym o przyjaźni z Nim”.

Dzisiejsze słowo Boże ukazuje nam ludzi, którzy przez całe swoje życie czekali na Mesjasza. Mimo że byli już w podeszłym wieku, nie tracili nadziei, że Boża obietnica przyjścia na świat Zbawiciela zostanie spełniona. Trwając wiernie na modlitwie w świątyni, dzięki Duchowi Świętemu w niepozornym Dziecku ujrzeli Boga i Mesjasza. Tymi osobami, którym Bóg pozwolił dożyć tak ważnej chwili, byli Symeon i Anna. Są oni przedstawicielami narodu wybranego, który od setek lat nie mógł doczekać się upragnionego Mesjasza. Na to wydarzenie czekali całe swoje długie życie. I kiedy nadszedł ten moment, wyrazili swoją radość w słowach wielbiących Boga za to, że dotrzymał swoich obietnic.

Święci Cyryl i Metody jako patronowie Europy zapraszają wszystkie narody europejskie – w tym również nas Polaków – do duchowego przebudzenia, do odkrycia na nowo piękna wiary i swoich chrześcijańskich korzeni, do szacunku dla historii, tradycji oraz kultury nacechowanych tak mocno chrześcijańskimi wartościami. Tak bardzo potrzeba nam w Europie szacunku dla korzeni, z których wyrastamy. Im więcej będzie dziś autentycznych świadków i apostołów Ewangelii, niebojących przyznać się do Jezusa Chrystusa, tym mocniejsze będzie świadectwo i oddziaływanie wspólnoty Kościoła.

Święto Katedry świętego Piotra przypomina nam, że to Bóg jest gwarantem istnienia Kościoła. Piotr jest słaby i przekonuje się, że został wybrany pomimo słabości, aby okazało się, że Kościół to dzieło Boże i że żadne siły go nie przemogą, i że to do Boga należy ostatnie Słowo, które jest ponad ludzką słabością i grzechem.

Dziś Kościół stawia nam przed oczy postać św. Kazimierza, który może nam pomóc w tej wielkopostnej drodze odnowy i naprawy naszego życia. Kim był św. Kazimierz? I co takiego zrobił, że Kościół uznał go świętym i proponuje nam go naśladować? W czym konkretnie możemy go naśladować?

Wiele refleksji i inspiracji dostarcza nam doświadczenie św. Klemensa. Chociaż odnalazł on Oblicze Pańskie w podarowanym mu powołaniu, nigdy jednak nie przestał szukać woli Bożej. Podążał nadal drogą szukania Bożego Oblicza w wydarzeniach swojego życia. W szczególny sposób szukał Go w modlitwie i w ludziach, których Bóg stawiał na drodze jego życia.Podziwiając dzisiaj św. Klemensa, szukajmy inspiracji dla każdego z nas. Niech i nasze życie będzie nacechowane szukaniem Oblicza Pańskiego!

„Jego życie opierało się na miłości Boga, Kościoła świętego i pragnieniu zaprowadzenia dusz do Boga”

Przeżywając tegoroczną uroczystość św. Józefa, spójrzmy na niego jako podporę rodzin i opiekuna życia rodzinnego. … To właśnie ze względu na rolę, do jakiej Bóg powołał Józefa w rodzinie naszego Zbawiciela, stał się on patronem każdej ludzkiej rodziny. Chrześcijańscy małżonkowie i wierzące rodziny mogą szukać u św. Józefa takiego samego oparcia, pomocy i ochrony, jakie on potrafił zapewnić Świętej Rodzinie z Nazaretu.

Dzisiejsza uroczystość Zwiastowania Pańskiego to piękne, ale i trochę dziwne święto. Czasami pytamy się: kogo tak naprawdę dziś czcimy, Maryję czy Jezusa? Bo jest to jednocześnie święto i Jezusa, i Matki Bożej. Jest to święto maryjne, ponieważ to właśnie dziś Maryja zostaje wybrana przez Boga na Matkę Jego Syna, to dziś Maryja mówi Panu Bogu swoje „fiat”, czyli „tak – zgadzam się”, i to dziś mamy wspaniały dialog Maryi z archaniołem Gabrielem. Ale z drugiej strony, mówimy przecież, że jest to uroczystość Zwiastowania Pańskiego – mówiąc „Pańskiego”, rozumiemy Jezusa Chrystusa.