To po swoim zmartwychwstaniu Jezus mówi do swoich uczniów: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16, 15). Dobrze jest postawić sobie pytanie, co to znaczy głosić Ewangelię? Sposobów jest z pewnością wiele, choć nie brakuje dzisiaj także nowych i świeżych pomysłów do realizacji tego napomnienia danego przez Jezusa. Nie zapominajmy jednak o tych najprostszych, codziennych sposobach. Może warto częściej mówić o tym, w co wierzę, oraz że dobry jest Bóg, który każdego dnia troszczy się o mnie. Może warto zrobić jeszcze większy wysiłek, aby pogłębić osobistą relację z Jezusem, tak aby ona przemieniała moje myślenie, zachowanie, a nawet tworzyła pewien styl życia. A może będę pamiętał, że najpiękniejszą formą ewangelizacji są uczynki miłości, abym wszystko co robię, czynił z zamiłowaniem, oddaniem i troską o drugiego człowieka.

Mierząc życie św. Wojciecha miarą ludzką, można by dojść do wniosku, że jego życie było nieudane, że nie sprawdził się jako biskup, a jako misjonarz odniósł w Prusach porażkę – został zabity przez pogan 23 kwietnia 997 roku, podczas powrotu z misji.

Wielkim pragnieniem Jezusa jest to abyśmy przychodzili do Niego z naszymi trudnościami, utrudzeniem, obciążeniem. On sam pragnie nas pokrzepiać i umacniać. Wówczas będziemy świadomi tego, że w naszych trudnościach nie działy sami, dzięki własnym siłom i sprytowi, ale dzięki współpracy z łaską Bożą. Dając pole do działania Bogu poprzez rozwijanie życia duchowego i dbałość o bliską z Nim relację, podobnie jak czyniła św. Katarzyna, możemy czynić wiele dobra wokół nas i wobec tych, których Bóg stawia na drodze naszego życia.

W dzisiejszej uroczystości łączymy się duchowo z Jasną Górą, duchową stolicą naszego narodu, skąd króluje Maryja. Pamiętajmy o słowach, które po swoim uwolnieniu powiedział w homilii błogosławiony kardynał Stefan Wyszyński: „Okazało się, że Królowa Polski jest najbardziej popularną postacią w życiu narodu. Okazało się, że Jasna Góra jest wewnętrznym spoidłem życia polskiego; jest tą siłą, która chwyta głęboko za serce i trzyma naród cały w pokornej, a mocnej postawie wierności Bogu. Królowa Polski prowadzi naród do Syna swego i jego Kościoła”. W tej duchowej i modlitewnej łączności, w której obchodzimy także rocznicę uchwalenia Konstytucji 3-go Maja, pamiętajmy o naszej ojczyźnie i polecajmy się wstawiennictwu Matki Bożej, naszej Królowej.

Dzisiaj czcimy dwóch apostołów – św. Filipa i św. Jakuba. Zostali oni powołani przez Jezusa, należeli do grona dwunastu, byli świadkami Jego nauczania, Jego cudów. Uczestniczyli w ostatniej wieczerzy, byli w ogrodzie Getsemani, gdy został pojmany Jezus, a potem widzieli Go Zmartwychwstałego. Byli w wieczerniku w dniu zesłania Ducha Świętego, nieśli Dobrą Nowinę innym aż po męczeńską śmierć.

Obchodzimy dziś uroczystość św. Stanisława, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski, obok Najświętszej Marii Panny Królowej Polski i św. Wojciecha. Biskup krakowski był dobrym i gorliwym pasterzem, który oddał swoje życie za swoje owce. Zginął z ręki króla Bolesława Śmiałego, kiedy sprawował Mszę Świętą w kościele św. Michała na Skałce 8 maja 1079 r.

Przyjaźń ma wiele znaczeń. Dla każdego człowieka przyjaźń może oznaczać coś innego. Niekiedy przyjacielem nazywamy kogoś, z kim spędzamy dużo czasu i dzielimy podobne zainteresowania. Przyjacielem może być również ktoś, z kim dobrze się rozumiemy i pomagamy sobie w trudnych chwilach. Jednak prawdziwa przyjaźń to coś więcej. Dowód prawdziwej i pięknej przyjaźni dał patron dzisiejszego dnia św. Maciej Apostoł. Do jego postaci można odnieść te słowa Pana Jezusa: Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję (J 15, 14).

Biskupi Polsce ogłaszając w 2002 r. św. Andrzeja patronem naszej ojczyzny napisali, że: „życie św. Andrzeja Boboli, zakończone męczeńską śmiercią, było jak ziarno, które padło w ziemię w bardzo trudnym okresie pierwszej Rzeczypospolitej, aby wydać owoce po wiekach – w odrodzeniu drugiej Rzeczypospolitej i teraz – u początku trzeciej”.

Przeżywamy dzisiaj święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. ... Cała ewangeliczna scena, podobnie jak inne sceny związane z Maryją, jest przepełniona spokojem i zwyczajnością. Maryja przyszła z posługą do swojej krewnej, która podobnie jak ona spodziewa się narodzin dziecka. Maryja przemierzyła ponad 150 kilometrów, aby wspólnie cieszyć się darem macierzyństwa. Może się wydawać, że nie ma w tym żadnej nadzwyczajności. Na pierwszy rzut oka to zwyczajne spotkanie dwóch kobiet. Jednak w tym zwyczajnym spotkaniu dokonują się najważniejsze sprawy. Możemy w nim odkryć niezwykłe działania Boga.

W dniu 21 listopada 1964 r. papież Paweł VI ogłosił uroczyście Maryję Matką Kościoła, w odpowiedzi na prośbę polskich biskupów. Episkopat Polski włączył nowe wezwanie maryjne do litanii loretańskiej, a 4 maja 1971 r. wprowadził do polskiego kalendarza liturgicznego. Decyzją papieża Franciszka od 21 maja 2018 r. święto Maryi Matki Kościoła jest obchodzone w całym Kościele w poniedziałek po uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Dzień ten został wybrany dlatego, że zesłanie Ducha Świętego było początkiem działalności Kościoła z Maryją, Królową Apostołów i Matką Kościoła.