W Wieczerniku przed swoją męką Jezus modli się za uczniów oraz za cały Kościół. Tradycja chrześcijańska określa tę modlitwę jako „modlitwę kapłańską” Jezusa. Znaczenie tej modlitwy jesteśmy w stanie w pełni zrozumieć, jeżeli umieścimy ją w kontekście żydowskiego Święta Pojednania (Yom kippur). W ten dzień najwyższy kapłan składał ofiarę przebłagania najpierw za siebie samego, potem za stan kapłański, a następnie za cały lud. Sens tej ofiary to prośba o pojednanie z Bogiem i prośba o przebaczenie za grzechy popełnione przez cały miniony rok. Była to także modlitwa o przywrócenie wśród narodu świadomości ich tożsamości wybrania przez Boga, bycia „ludem świętym”.

Dziś w liturgii wspominamy św. Barnabę, apostoła, który – jak opisują Dzieje Apostolskie – był człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary. Kim zatem był ten święty, który zasłynął przez swoją dobroć?

Wiele razy czynimy znak krzyża i wypowiadamy słowa: „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. W ten sposób wyznajemy wiarę w Trójcę Świętą. Te słowa i znak krzyża znamy już od dzieciństwa. I te słowa towarzyszą nam przez całe nasze życie. Tymi słowami kapłan przy chrzcie świętym włączył nas do wspólnoty Kościoła. Te słowa są nieodłączne przy sakramencie pokuty i pojednania, kiedy kapłan udziela rozgrzeszenia: „I ja odpuszczam Tobie grzechy w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. … Zatem w uroczystość Najświętszej Trójcy warto wniknąć w treść znaku krzyża i wypowiadanych słów, bo tak naprawdę w tym znaku zawiera się nasze życiowe powołanie.

Przeżywamy dziś uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa – uroczystość stanowiącą cenny element naszej tradycji Kościoła, tak bardzo umiłowaną i docenianą w naszych parafiach. Uroczyste procesje, ołtarze, śpiewy, stroje, kwiaty, radosne dźwięki sygnaturek – to tylko niektóre z elementów chrześcijańskiej i polskiej pobożności, które są wyrazem naszej wiary w eucharystyczną obecność Chrystusa w swoim Kościele. „Kościół żyje dzięki Eucharystii [...], która w najwyższym stopniu jest sakramentem tajemnicy paschalnej, stanowi centrum życia eklezjalnego” – pisał w swej encyklice Ecclesia de Eucharistia św. Jan Paweł II. Nic więc dziwnego, że od wieków dzień ten jest tak bardzo uroczyście obchodzony.

Uroczystość narodzin Jana Chrzciciela przypomina nam sens naszego zaistnienia, urodzin i powołania. Bóg ma dla każdego z nas wyjątkowy, niepowtarzalny i osobisty plan: bycia głosem samego Jezusa Chrystusa, by przygotować Panu lud doskonały (Łk 1, 17).

Przez cały czerwiec czcimy w naszych modlitwach Najświętsze Serce Jezusowe. Dzisiejsza uroczystość jest przypomnieniem tego wszystkiego, co Jezus uczynił dla nas z miłości, oddając za nas życie, pozwalając na przebicie swego boku, z którego wypłynęła krew i woda. Serce Jezusa jest tryskającym źródłem, które nieustannie dodaje nam otuchy i pozwala nam każdego dnia, w każdej godzinie na nowo podejmować naszą drogę wiary. Serce Jezusa jest źródłem życia i świętości, jak powtarzamy w litanii. Każdy, kto czci Najświętsze Serce Jezusowe, tym samym oddaje cześć samemu Chrystusowi, który jest naszym Panem i Zbawicielem.

Oddajemy dziś cześć Matce Bożej czczonej w Jej wizerunku Nieustającej Pomocy. Dla nas, redemptorystów, to ważne święto, gdyż to właśnie nam św. Pius IX polecił, abyśmy uczynili ten wizerunek znanym całemu światu. I rzeczywiście, z rzymskiego kościoła św. Alfonsa na Eskwilinie, w którym znajduje się oryginalna ikona Matki Bożej, jej kult rozszerzył się na cały świat tak, że przyjęło się przekonanie, iż jest to najbardziej rozpoznawalny wizerunek Maryi na kuli ziemskiej.

Świętych Piotra i Pawła – i ich wkład w rozwój Kościoła – możemy porównać do roli płuc w organizmie człowieka. Bóg stworzył nas tak, że posiadamy dwa płuca, które współpracują i są potrzebne dla naszego zdrowego życia. Podobnie jest z Piotrem i Pawłem. Dwaj uczniowie Jezusa – dwie różne historie powołania i życia dla misji jednego Kościoła.

Święty Benedykcie, patronie Europy, który nie zapominasz o niej nawet wtedy, gdy z własnego wyboru pogrążona jest w mrokach niewiary i duchowej śmierci, wstawiaj się za nami przed Bogiem, abyśmy nie ustali w naszych wysiłkach i swoim świadectwem odważnie pokazywali, na jakich fundamentach trzeba budować europejską przyszłość.

„Odkupiciel człowieka Jezus Chrystus jest ośrodkiem wszechświata i historii. Do Niego zwraca się moja myśl i moje serce w tej doniosłej godzinie dziejów, w której znajduje się Kościół i cała wielka rodzina współczesnej ludzkości” – tak św. Jan Paweł II zaczął swoją pierwszą encyklikę ogłoszoną w niespełna pięć miesięcy po wyborze na Stolicę Piotrową. Świadczyło to, jak wielką wagę przykładał do tajemnicy odkupienia. Dziś w kościołach, gdzie posługują redemptoryści, obchodzimy tytularną uroczystość, wszak jesteśmy Zgromadzeniem Najświętszego Odkupiciela. Możemy poczuć się wezwani, jak niegdyś Izajasz, o czym przed chwilą słyszeliśmy: Oto ustanowiłem cię świadkiem dla ludów (…). Zawezwiesz naród, którego nie znasz, i ci, którzy cię nie znają, przybiegną do ciebie ze względu na Pana (Iz 55, 4-5).