Św. Albert Wielki, filozof i mistyk, pisał: „Kto porzuca wszystko dla miłości Boga, wie, że zostawił niewiele w porównaniu z tym, co znalazł; ponieważ znajduje w Bogu tyle dóbr, że uważa całą resztę za nicość. Pozostawił rodziców i znajduje Pana; pozostawił dzieci, a znajduje wiele dzieci duchowych; pozostawił dobra materialne, a znajduje dobra duchowe; pozostawił ludzi, a znajduje anioły”. Te słowa są znakomitym opisem życia apostoła, którego święto dziś obchodzimy. Święty Andrzej Apostoł, bo o nim mowa, porzucił wszystko dla miłości Boga.

Przeżywamy uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. To prawda, której nie da się zrozumieć bez znajomości jej celu. Maryja została zachowana od grzechu już od momentu poczęcia, ponieważ jest Tą, która ma porodzić Zbawiciela. Maryja jest „nową Ewą”, ponieważ przez swoją bezgrzeszność, nieskalane życie, pokonuje szatana. Pokonuje tego, który zwiódł Ewę w raju i daje życie Temu, który przynosi nam odkupienie i daje nam zbawienie. O tym wszystkim słyszymy w dzisiejszej liturgii słowa. Pochylmy się nad słowem Bożym, które przed chwilą usłyszeliśmy.

Wprost od betlejemskiej stajenki, od żłóbka, w którym na świat przychodzi Boże Dziecię, liturgia przenosi nas nieco w czasie i stawia nam przed oczyma męczennika Szczepana, który oddał swoje życie za Chrystusa i dla Chrystusa, stając w obronie wiary. To tak jakby Pan Bóg chciał nam wszystkim powiedzieć, że przyjście do żłóbka, że zachwyt nad Nowonarodzonym, że to opowiedzenie się po Jego stronie pociąga za sobą konsekwencje, w które wpisane jest nawet oddanie życia. Skoro przyszedłeś do betlejemskiej stajenki, by oddać pokłon maleńkiemu Jezusowi, bądź gotowy na to, by oddać życie za Niego. Taka jest konsekwencja wyboru Chrystusa, opowiedzenia się za Chrystusem.

Trwając w radości płynącej z Bożego Narodzenia, wciąż w tej świątecznej atmosferze, która jeszcze przez jakiś czas będzie nam z pewnością towarzyszyła, spotykamy dziś kolejną ważną postać – św. Jana Apostoła. To jego – jak przekazuje Tradycja – Chrystus nazywał swoim „umiłowanym uczniem”, choć sam Jan, który jest autorem m.in. czwartej Ewangelii, nigdy tak naprawdę nie napisał, nie zaznaczył, że to o niego chodzi, że to do niego odnoszą się te słowa.

Pragnienie posiadania władzy potrafi być uczuciem prowadzącym nawet do tragedii. W historii świata mieliśmy wielu królów czy władców, których nieograniczone niczym ambicje rządzenia wszystkim i wszystkimi doprowadziły do zguby, do upadku, albo doprowadziły do jakiejś ludzkiej tragedii. Król Herod jest tego najlepszym przykładem. … Był gotów zabić nawet swoich własnych synów, by nie było żadnych wątpliwości co do tego, kto jest królem, kto dzierży władzę.

Jezus Chrystus stając się człowiekiem i wchodząc w relacje z ludźmi wnosi błogosławieństwo w ich życie. Jezus przyniósł świętość do rodziny Józefa i Maryi, przynosi też świętość i błogosławieństwo do naszych rodzin. Ucieszmy się tymi darami, których przecież na co dzień tak bardzo potrzebujemy osobiście i w rodzinach.

Wyruszamy dziś na niepewne szlaki nowego roku. Dlatego prośmy Świętą Bożą Rodzicielkę, by Ona strzegła naszej wiary, nadziei i miłości. Niech przemienia nasze serca, by każdy sąsiad stał się naszym przyjacielem. Życzmy sobie zdrowia, radości, miłości i dostatku. Przede wszystkim jednak życzmy sobie wzajemnie, aby nam codziennie Bóg błogosławił. Aby Matka Boża miała nas w opiece. Abyśmy żyli w przyjaźni, z Bogiem i nie zmarnowali żadnej okazji do czynienia dobra w tym nowym roku.

W trwającym okresie Bożego Narodzenia chcemy jeszcze raz spojrzeć na Betlejem. Tym razem chcemy przebyć drogę do tego miasta wraz z mędrcami ze Wschodu. Przychodzą oni, by oddać cześć nowo narodzonemu Królowi. W tę dzisiejszą uroczystość zastanówmy się więc, jakie jest przesłanie tego wydarzenia dla nas żyjących dzisiaj.

…Ty przychodzisz do mnie? (por. Mt 3, 15) Bóg ciągłe nas zadziwia. W Bożym Narodzeniu przychodzi do nas jako Dziecko. Rodzi się w stajence, żeby pokazać, jak jest blisko człowieka. Dziś, w święto Chrztu Pańskiego, zadziwia nas po raz kolejny. Staje się jednym z tłumu, by przyjąć chrzest od Jana. Bóg nas ciągle zaskakuje, daje się poznać ciągle z nowej strony. Wszechmocny-Bezsilny. Wielki-Okruszek.

Młody Kościół modli się za tych, którzy go prześladują. Ta modlitwa dotyka Szawła, który zmierza do Damaszku, by kontynuować swoje dzieło prześladowania chrześcijan. Gdy zbliża się do miasta ogarnia go jasność z nieba i słyszy głos: Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? (Dz 9, 4). Z początku nie wie, co to wszystko znaczy. Nie wie, czyj to głos. Dotąd był przekonany, że służy Bogu i czyni wszystko, co powinien robić człowiek religijny, oddany Bogu. … Po spotkaniu z Chrystusem św. Paweł nie widzi, stracił wzrok. Inni poprowadzą go dalej. Jego dotychczasowy świat legł w gruzach. Ma czas na przemyślenia, odkrycie nowej drogi. Chrystus chce, by stał się Jego narzędziem, naczyniem do realizacji planów głoszenia Dobrej Nowiny poganom. W Damaszku dowie się, co ma dalej czynić. Wydaje się, że utożsamienie się Chrystusa z prześladowanym Kościołem stanie się podstawą eklezjologii św. Pawła.