Na początek warto zauważyć pozorną nieścisłość i wyciągnąć z niej ciekawostkę: dziś w Kościele wspominamy apostoła Bartłomieja, a w Ewangelii św. Jana, którą przed chwilą usłyszeliśmy, nie ma nikogo o takim imieniu. Bartłomiej jest wspominany u Mateusza i u Łukasza w spisie apostołów, ale Jan w ogóle nie wspomina nikogo o tym imieniu. We fragmencie, który usłyszeliśmy, jest Jezus, jest Filip i jest Natanael… Gdzie jest Bartłomiej? – to jest owa nieścisłość, a teraz ciekawostka. Choć musimy się tego domyśleć, bo nigdzie nie jest powiedziane to wprost, to wiemy, że Bartłomiej i Natanael to po prostu jedna i ta sama osoba. I nie jest to nic dziwnego. Tak samo ma miejsce z imionami Piotr i Szymon, Tomasz i Didymos, albo Szaweł i Paweł – to ten sam człowiek, który ma różne imiona. Natanael bar Tholomaios – bo tak najprawdopodobniej brzmiało jego pełne imię.

Dziś oddajemy cześć Matki Bożej Częstochowskiej, obchodząc liturgiczną uroczystość ku Jej czci. Nasze oczy i serca kierują się ku Jasnej Górze, gdzie Polacy od wieków doświadczają pomocy ze strony Maryi. Ten bliski związek Polaków z Jasną Górą i obecnością Maryi w dziejach naszej Ojczyzny podkreślił św. Jan Paweł II podczas pierwszej pielgrzymki do naszego kraju w słowach: „Jasna Góra jest sanktuarium Narodu. Trzeba przykładać ucho do tego świętego Miejsca, aby czuć, jak bije serce narodu w Sercu Matki. Trzeba usłyszeć echo całego życia Narodu w Sercu jego Matki i Królowej”.

Celem dzisiejszego święta jest przypomnienie wiernym, że Maryja była zwykłym człowiekiem. Posiadała wolną wolę i choć została zachowana od zepsucia grzechu, to jednak Jej życie nie zostało zaplanowane z góry. Jej zaufanie Bogu, posłuszeństwo i zawierzenie Bożemu słowu sprawiły, że błogosławić Ją będą odtąd wszystkie pokolenia (por. Łk 1, 48). Maryja w pełnej wolności i z radością powiedziała Bogu tak na Jego plan zbawienia ludzi.

Na krzyżu Jezus daje świadectwo, na czym polega Nowe Przymierze: Abyście się wzajemnie miłowali jak ja Was umiłowałem (J 13, 35). Tym samym Jezus uczy nas, że nawet wtedy, gdy ktoś nas bardzo zranił i skrzywdził ,możemy szukać siły do przebaczenia u Niego. Przebaczenie jest drogą uzdrowienia.

Święty Stanisław Kostka jest patronem dzieci i młodzieży. Patron jest po to, aby go naśladować. Dziś zwłaszcza młodzież potrzebuje takiego patrona. Stanisław Kostka dla młodych może być wzorem tego, że warto stawiać sobie wysoko poprzeczkę, nawet jeśli jest to świętość. Uczy nas także, że dzięki uporowi każde marzenie jest możliwe do spełnienia. Jego życie jest także wskazówką, aby swoje życiowe plany budować na skale, jaką jest Chrystus. Niech zatem św. Stanisław Kostka uprasza nam łaskę mądrych wyborów, aby fundamentem naszych życiowych planów i ambicji był zawsze Chrystus, któremu warto zaufać.

Spotkanie Jezusa z Mateuszem daje też nam nadzieję na to, że Bóg patrzy na nas i wie o nas wszystko. I nie odwraca się, nie kiwa z politowaniem głową, nie grozi palcem… Jezus zaprasza nas do stołu, zaprasza na spotkanie. Do każdego z nas mówi: Pójdź za mną! (Mt 9, 9).

Walka duchowa toczy się w naszym świecie nieustannie. Nie wszyscy ją dostrzegają. Niektórzy lekceważą sobie tę walkę duchową. Różne są tego powody. Jednym z nich jest pewien rodzaj duchowej obojętności na zło. Polega on na tym, że człowiek nie chce podjąć walki ze swoimi złymi nawykami. Woli przymknąć oko i mieć tzw. „święty spokój”. Zagłusza swoje sumienie, aby nie musieć podejmować wysiłku zmagania się.

W świecie przyrody jest po przesileniu. Noc zrównała się z dniem i zaczyna jej przybywać. Ciemności już więcej niż światła. Chłód idzie, wilgoć. Liście żółkną i kruszeją. A w liturgii kościoła, niezależnie od kalendarzowych pór roku, pełno wspomnień świętych i błogosławionych. Dziś pora na św. Łukasza Ewangelistę, który poruszony łaską Bożego natchnienia spisał życie i nauczanie Jezusa w formie Ewangelii, a w Dziejach Apostolskich przedstawił historię wczesnego chrześcijaństwa. Ewangelię Łukasza ktoś nazwał „najpiękniejszą księgą świata”. Ta trzecia Ewangelia zawiera niewątpliwie wyjątkowy opis życia i nauczania Jezusa.

W święto świętych apostołów Szymona Gorliwego i Judy Tadeusza słyszymy w pierwszym czytaniu, że już obcymi i przybyszami nie jesteśmy! Skoro zostaliśmy ochrzczeni i zgadzamy się, by żyć tym sakramentem, to tworzymy żywy Kościół, czyli zbudowani jesteśmy na fundamencie apostołów i proroków, jesteśmy współobywatelami świętych i domownikami Boga. Nie tylko mamy swój prawdziwy dom, ale i tworzymy go. I to z kim! Z samym Bogiem.

Wspominając dzisiaj rocznicę poświęcenia naszego kościoła parafialnego, którego rocznica poświęcenia nie jest znana, możemy spróbować wspomnieć czas jego budowania, trud i zaangażowanie ludzi, którzy podjęli się kiedyś tego dzieła, a także ich wiarę, poświęcenie i zdeterminowanie, by właśnie na tym miejscu powstała świątynia, w której my dzisiaj możemy się modlić, sprawować i przyjmować sakramenty, w każdą niedzielę uczestniczyć w Eucharystii.