Dzisiejsze święto Ofiarowania Pańskiego, obchodzone czterdzieści dni po narodzeniu Jezusa, należy do jednych z najstarszych świąt chrześcijańskich, bo celebrowane jest przez Kościół już od IV wieku. W duchu pobożności ludowej jest ono obchodzone również jako święto Matki Bożej Gromnicznej. Tego dnia święcimy gromnice, które zaniesione do domów będą znakiem Bożej opieki. Z tym dniem kończy się czas śpiewania kolęd, dobiegają końca wizyty duszpasterskie, a bożonarodzeniowy wystrój domów i kościołów wraca do przedświątecznej codzienności.

Bardzo często słyszymy słowo „ewangelizacja”? Ale czym właściwie ewangelizacja jest? Jeżeli sięgniemy do greki, skąd to słowo się wywodzi, dowiemy się, że słowo to oznacza dobrą nowinę. Głosić dobrą nowinę – dobrą nowinę, czyli Jezusa Chrystusa. Jeżeli głosimy Jezusa Chrystusa, w którego wierzymy, który jest naszym Mistrzem i Nauczycielem, a nade wszystko jest naszym Panem, to naturalnie będziemy głosić wiarę chrześcijańską.

Wspominamy dziś w liturgii św. Kazimierza, królewicza, który żył w XV wieku. Królewski syn został dobrze wykształcony, nie zaniedbano również jego życia duchowego. Miał łagodny charakter, był człowiekiem otwartym na innych. W swojej codzienności, której stałym elementem były sprawy państwowe, znajdował czas na spotkanie z Bogiem w Eucharystii, w modlitwie i adoracji. To, że wiara miała dla niego tak wielkie znaczenie, wpływało z pewnością na jego codzienne wybory i decyzje. Był – możemy tak powiedzieć – otwarty na przyjaźń Jezusa, któremu był oddany i któremu podporządkował swoje życie.

Św. Józef, którego dziś wspominamy, jest archetypem człowieka wierzącego. On, biorąc za żonę Maryję, staje się nie tylko opiekunem, ale też poniekąd ojcem dla Jezusa. W Józefie dostrzegamy wątpliwości i opory przed otwarciem się na to, co jest od niego o wiele większe, choć właśnie po to został stworzony. Anioł, który ukazuje się św. Józefowi we śnie, pomaga mu podjąć decyzję i przyjąć do siebie Maryję wraz z poczętym Jezusem. W naszym życiu „aniołem” umożliwiającym przyjęcie Chrystusa jest słowo Boże, które otrzymujemy.

Chwilowo przerywamy wielkopostny klimat, aby świętować jedno z najważniejszych wydarzeń w dziejach zbawienia. Dziś bowiem obchodzimy uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. Celebrujemy dzień, w którym zgoda Maryi wpłynęła na losy całego świata. W wielu miejscach można usłyszeć bijące dzwony kościelne o godzinie 12:00, w samo południe, każdego dnia. To na pamiątkę tego właśnie wielkiego wydarzenia. Dawniej był znany taki zwyczaj, że gdy ludzie pracowali w polu i usłyszeli dzwony bijące o godzinie 12 na „Anioł Pański”, przerywali pracę, aby uczcić ten moment. Nawet w sztuce pojawia się ten motyw. Jednym z najsłynniejszych obrazów jest dzieło Jean-Francoisa Milleta, gdzie widać dwie postacie w polu, zadumane w modlitwie, a w oddali kościół, z którego prawdopodobnie dochodzi dźwięk dzwonów.

Święty Jan Paweł II w orędziu na XV Światowe Dni Młodzieży w 1999 roku pisał takie słowa: „Czy dziś można być świętym? Gdybyśmy mieli liczyć wyłącznie na ludzkie siły, cel ten rzeczywiście zdawałby się nieosiągalny”.

Św. Marek był towarzyszem podróży misyjnych wielkich apostołów Piotra i Pawła. Zginął śmiercią męczeńską w 68 roku prawdopodobnie w Aleksandrii. Według tradycji był autorem najstarszej i jednocześnie najkrótszej spośród Ewangelii. Współcześni egzegeci twierdzą, że św. Marek napisał Ewangelię dla chrześcijan nawróconych z pogaństwa, ujmując w niej zwłaszcza nauczanie św. Piotra. Jak możemy to zauważyć w jego księdze, tłumaczył on na język grecki wyrazy aramejskie i objaśniał czytelnikom zwyczaje żydowskie, których nie znali. Posługując się prostym językiem starał się dokładnie opisać zwłaszcza czyny i cuda zdziałane przez Jezusa. Chciał przez to wykazać, że Jezus Chrystus jest prawdziwie Synem Bożym, jak to podkreśla w pierwszym zdaniu swej Ewangelii: Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym (Mk 1, 1).

Wielkim pragnieniem Jezusa jest to abyśmy przychodzili do Niego z naszymi trudnościami, utrudzeniem, obciążeniem. On sam pragnie nas pokrzepiać i umacniać. Wówczas będziemy świadomi tego, że w naszych trudnościach nie działy sami, dzięki własnym siłom i sprytowi, ale dzięki współpracy z łaską Bożą. Dając pole do działania Bogu poprzez rozwijanie życia duchowego i dbałość o bliską z Nim relację, podobnie jak czyniła św. Katarzyna, możemy czynić wiele dobra wokół nas i wobec tych, których Bóg stawia na drodze naszego życia.

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy z krzyża słowa Testamentu Jezusa: Oto Matka Twoja! (J 19, 27). To proste zdanie jest bardzo mocnym zaproszeniem ze strony Jezusa do tego, by nikt z nas nie bał się zaprosić do swojego życia Maryi. Nasz Zbawiciel Jezus Chrystus dał nam Maryję jako Matkę i chciał, żebyśmy Ją przyjęli właśnie jako Matkę, jako Tę, która będzie nas wychowywać, która będzie nam pomocą, która nas wysłucha, przytuli.

W liturgii Kościoła przeżywamy dzisiaj święto dwóch apostołów Filipa i Jakuba Młodszego. Chciałbym w tej refleksji ukazać piękne uzupełnianie się między tymi dwoma apostołami, którzy przez trzy lata byli w szkole Mistrza i Pana, Jezusa Chrystusa. Do czego zmierzam? Jest czymś pięknym świętować wspomnienie tych dwóch apostołów i prosić naszego Boga, aby moja i twoja wiara miała, zarówno to pragnienie i ukierunkowanie ku nieskończoności, jak i odznaczała się bardzo realną służbą względem braci, szczególnie najbardziej potrzebujących.