W dzisiejszej Ewangelii ponownie słyszymy, że Żydzi zamierzają ukarać Jezusa. Jakie przestępstwo popełnił? Tym razem Jezus zostaje oskarżony o bluźnierstwo. Warto przy tym zastanowić się, na czym to bluźnierstwo mogłoby polegać. Według przyjętych norm w społeczeństwie „bluźnierstwo jest to znieważanie słowem lub czynem czegoś powszechnie szanowanego, szczególnie tego, co religia uznaje za święte – sacrum”. Według pozabiblijnych źródeł Talmudu, Jezus zwany Nazarejczykiem został oskarżony i skazany za praktykowanie czarów, bluźnierstwo, bałwochwalstwo, jak również o zachęcanie innych do tych praktyk.

Jutro w Ewangelii usłyszymy o triumfalnym wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy. Jednak zanim to się wydarzy, słowo Boże ukazuje nam historię o tym, jak arcykapłani i faryzeusze chcą raz na zawsze pozbyć się Jezusa. Czynią to pod przykrywką troski o naród. Według nich Jezus jest tym, który przez swoje cuda i przepowiadanie podburza lud i niszczy porządek społeczny. Starają się przez to przedstawić postać Jezusa jako działacza politycznego. W tym są bardzo zatroskani o naród izraelski. Wręcz chcą go na wszelki sposób ochronić przed zemstą, która może spaść ze strony rzymskiego okupanta.

Dziś wsłuchujemy się w fragment Ewangelii mówiący o wjeździe Jezusa do Jerozolimy oraz długi i obfity fragment opowiadający o Jego męce i śmierci na krzyżu. Wspominamy najważniejsze wydarzenia historii zbawienia, o których przypominamy sobie z mocą na progu Wielkiego Tygodnia.

Wielki Tydzień to szczególny czas, w którym – jako uczniowie Chrystusa – chcemy być blisko Pana. Liturgia tych dni będzie nas prowadziła przez kolejne etapy misterium paschalnego. Dziś w Ewangelii jesteśmy świadkami przedziwnego gestu Marii, siostry Marty i Łazarza: namaszczenia stóp Jezusa funtem drogocennego olejku nardowego.

Ewangelia dzisiejsza przenosi nas już do Wieczernika. Jezus, cały czas świadomy mających nadejść wydarzeń, konsekwentnie dąży do ich realizacji. Scena rozgrywa się podczas posiłku, „przy stole”. Rzeczywistość posiłku, stołu, od wieków związana jest z bliskością, z życzliwością, rodzinnością. Do stołu nie zasiada się z pierwszą napotkaną osobą, lecz wymagana jest już pewna zażyłość i zaufanie. Tak też jest i w tej scenie: Jezus spożywa posiłek z najbliższymi sobie uczniami, z tymi, których formował, którzy słuchali Jego słów i byli świadkami czynów.

Skierowane do arcykapłanów przez Judasza pytanie napawa jakimś głębokim smutkiem. Historia wspólnych chwil spędzonych z Jezusem, słuchania Jego słów i obserwowania gestów; doświadczenie również tego wszystkiego, co nie może zostać oddane żadną treścią – co przeżywane jest na głębokościach serca – to wszystko zostaje sprowadzone do jednego smutnego pytania: co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam? (Mt 26, 15).