Jest pewna pociecha w dzisiejszej Ewangelii: możliwość nawrócenia. Pan Jezus wspomina o tym w kontekście Niniwy, wielkiego starożytnego miasta i stolicy Asyrii. Jonasz stał się dla mieszkańców tego miejsca znakiem nawrócenia, które doszło do skutku. Jeśli dla nich była szansa, to i dla nas, którzy mamy żywą obecność Boga pośród nas – Chrystusa zmartwychwstałego, który pragnie w naszym świecie być ciągle obecnym przez nasze nawracanie się i życie z Nim.

Jaki konkretny jest Pan Jezus w swoich słowach, które dziś otrzymujemy jako wskazania. Nie mówi enigmatycznie, posługując się specjalistycznym językiem, ale w sposób bardzo prosty podpowiada, jak mamy postępować w życiu. Zna nasze potrzeby, wie, że są sytuacje, kiedy jesteśmy zagubieni.

Czy Pan Jezus nie jest trochę za surowy w swoich słowach, które dziś słyszymy w Ewangelii? Mógłby ktoś pomyśleć, że to przecież takie niedyplomatyczne: grozić komuś potępieniem. Nie ma tu nic z miłosierdzia, które Bóg tak chętnie przecież oferuje. A może to my trochę za bardzo jesteśmy „rozmiękli” w swojej wierze, że nie chcemy takiego radykalizmu, który nam proponuje Ewangelia. Wielki Post to odpowiedni moment, by pomyśleć nad tym, co jest z naszą wiarą, co z naszą miłością do Pana Boga i do bliźniego. To również świetna okazja, by wrócić do „korzeni” naszej wiary.

Wspominamy dziś w liturgii św. Kazimierza, królewicza, który żył w XV wieku. Królewski syn został dobrze wykształcony, nie zaniedbano również jego życia duchowego. Miał łagodny charakter, był człowiekiem otwartym na innych. W swojej codzienności, której stałym elementem były sprawy państwowe, znajdował czas na spotkanie z Bogiem w Eucharystii, w modlitwie i adoracji. To, że wiara miała dla niego tak wielkie znaczenie, wpływało z pewnością na jego codzienne wybory i decyzje. Był – możemy tak powiedzieć – otwarty na przyjaźń Jezusa, któremu był oddany i któremu podporządkował swoje życie.

Panie, dobrze, że tu jesteśmy (Mt 17, 4) – powiedział Piotr do Jezusa na Górze Przemienienia. Jesteśmy dzisiaj świadkami tego niezwykłego i wydarzenia. A słowa Piotra są wyrazem tego, że takie osobiste spotkanie z Panem, spotkanie z Bogiem wszechmogącym, zawsze napełnia nas pokojem, sprawia, że te wszystkie problemy, z którymi przychodzi nam się zmagać, nie znikają, co prawda, ale przynajmniej wizualnie stają się łatwiejsze do przezwyciężenia, stają się mniej uciążliwe. Jest to na tyle mocne doświadczenie, że chciałoby się w tej sytuacji pozostać, chciałoby się trwać w tej pełnej pokoju sytuacji z Bogiem sam na sam. Taki właśnie sens mają te słowa Piotra i to pragnienie postawienia namiotów, rozbicia obozu, a więc pozostania na stałe w okolicznościach, w których Bóg jest na wyciągnięcie ręki.

W czytaniu z Księgi proroka Daniela słyszymy o Bogu wiernie dochowującym przymierza tym, którzy Go kochają i przestrzegają Jego przykazań. Prorok Daniel wypowiada piękne słowa, które są wzorem modlitwy pełnej skruchy, pokory i wielkiej ufności w Boże miłosierdzie. Zawarte jest tu wyznanie grzechów popełnionych przez niewierny i zbuntowany naród. Ale Pan, Bóg nasz, jest miłosierny i okazuje łaskawość (Dn 9, 9), On wzywa przeniewierców do postępowania według wskazań, które dał przez napomnienia proroków. W Księdze Wyjścia Bóg wołał: Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność (Wj 34, 6). Bóg sam ogłasza się MIŁOSIERNYM wobec Mojżesza. Taki jest nasz Bóg Ojciec.

Jezus Chrystus bezlitośnie obnaża „religijność” na pokaz: Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać (Mt 23, 5). Można powiedzieć, że bezprawnie odbierają cześć i hołd należny Bogu. Już tu na ziemi odbierają swoją zapłatę. Żądni są ludzkich zaszczytów i splendorów, a nie myślą o tym, by podobać się Bogu. Ta mentalność jest powszechna również w naszych czasach – podejście typowo światowe, powierzchowne i mówiąc językiem mediów – celebryckie. Chcą, żeby ludzie nazywali ich Rabbi, co po hebrajsku znaczy „mój wielki”. Przywódcy i nauczyciele religijni zastosowali do siebie tytuły, które przysługiwały tylko Bogu: Ojciec, Nauczyciel, Przewodnik, Mistrz. Jezus ostrzega, że tylko Bóg jest godny przyjmować takie wyrazy szacunku, a wszyscy uczniowie są sobie równi, są braćmi.

Zarówno Jeremiasz jak i Jezus są niesłusznie prześladowani i doświadczają wrogości od tych, którzy byli kapłanami, mędrcami, przywódcami religijnymi. Ale jest z nimi Bóg, który ze zła zawsze wyprowadza dobro. Również i my nieraz jesteśmy nierozumiani przez świat, może prześladowani za wierność Jezusowi. Jak wspaniale być w drużynie Pana Boga, która nigdy nie przegrywa. Niech ta nadzieja towarzyszy nam każdego dnia.

Św. Jan Chryzostom w jednym z kazań powiedział: „Lękajmy się, umiłowani, abyśmy widząc ubogich, nie mijali ich, aby miast Łazarza nie oskarżyło nas w przyszłości wielu podobnych do niego”.

Księga Rodzaju najwięcej uwagi spośród synów Jakuba poświęca Józefowi. Jego przepiękna i powszechnie znana historia pokazuje przede wszystkim, że Bóg opiekuje się sprawiedliwym i że potrafi posłużyć się różnymi okolicznościami, aby osiągnąć cel, którym jest uratowanie rodziny Jakuba. Cierpiący Józef staje się jej wybawcą. Stąd też Józef jest typem Chrystusa, bo jest wypróbowany cierpieniem i wybawia, ratuje swoją rodzinę.