Rozpoczynamy Adwent. … Tyle razy słyszeliśmy już wyjaśnienia samego pojęcia i wiemy, że oznacza ono przyjście. Wydaje się, że nic nowego już nie da się powiedzieć. … O jakim, o czyim przyjściu mówimy? Kogoś bardzo ważnego dla historii człowieka oraz świata. Tak naprawdę On już przyszedł, a nawet jest. Wielu nie zauważyło, mimo że zapowiedzi dawno wybrzmiały…. Dlatego Kościół u początku Adwentu zwraca uwagę na inne przyjście. To ostateczne…

„Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo” – Niech te słowa rzymskiego, odważnego i pokornego żołnierza, które weszły na trwałe do kanonu Mszy Świętej staną się naszą codzienną, pokorną i adwentową modlitwą. A wtedy, prędzej czy później, usłyszymy odpowiedź i zapewnienie samego Jezusa Chrystusa: „Przyjdę i uzdrowię go”. „Przyjdę i uzdrowię ciebie, twoje dziecko, twoją mamę czy męża”. Czy wierzysz Bogu na słowo?

Jezus rozradował się w Duchu Świętym. Jezus, syn Dawida, Maryi i Józefa z Nazaretu – według geneaologii ciała, i Syn Boga – według genealogii ducha („Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi”), świadomy swej mesjańskiej i zbawczej misji, objawia nam pierwszych obdarowanych i uprzywilejowanych adresatów swojej zbawczej misji: ludzi prostych, pokornych i ubogich.

„Życie świętych jest niczym innym, jak wprowadzoną w życie Ewangelią”. św. Franciszek Salezy

W świetle Bożego miłosierdzia nie istnieje życie całkowicie zrujnowane, nieudane lub pozbawione jakiegokolwiek sensu i celu. Trzeba jednak, jak marnotrawny syn, zastanowić się nad dotychczasowym stylem życia, powstać z upadku czy nałogu, przyjść do czekającego na nas zawsze miłosiernego Ojca, wyznać swoje winy i grzechy, a na pewno otrzymamy szansę na nowe życie, bo przecież jestem nadal Jego dzieckiem.

Pan moim światłem i zbawieniem moim, kogo miałbym się lękać?. Wspaniałe wyznanie wiary ludzi, którzy jak Abraham, Izaak, Jakub, Maryja czy Józef, całkowicie zaufali i zdali się na Boga.

Jezus z Nazaretu, obiecany Mesjasz, realizuje w pełni prorocze zapowiedzi o miłosiernej i zbawczej obecności Boga wśród swojego umiłowanego ludu. Czyni to głosząc Ewangelię królestwa, lecząc wszystkie choroby i wszystkie słabości gromadzące się wokół Niego tłumu ludzi.

Choć tak wiele ulega zmianie na świecie, na szczęście Słowo Boże jest niezmienne i niezmienni są tzw. prorocy Adwentu, czyli Izajasz, św. Jan Chrzciciel i Maryja.

We współczesnym świecie ludzie traktują uzdrowienie jako coś niezwykłego i możliwego tylko dla Boga. Jednocześnie odpuszczenie grzechów wydaje się ludziom błahostką, do której nie jest potrzebna cudowna, Boska moc. Ewangelia przypomina, że nie leży w ludzkiej mocy, aby wyzwolić się od grzechu.

Przypowieść o zagubionej owcy, której pasterz szuka na pustyni, była dla Ojców Kościoła obrazem tajemnicy Chrystusa i Kościoła. My wszyscy, cała ludzkość, jesteśmy tą zagubioną owcą, która nie odnajduje już drogi na pustyni. Nie godzi się z tym Boży Syn. On nie może porzucić ludzkości znajdującej się w tak mizernej sytuacji. Powstaje, opuszcza chwałę niebios, aby odnaleźć owcę i iść za nią aż na krzyż.