Spodziewamy się, że Bóg, który jest sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza, a za zło karze – jak podaje katechizm pamięciowy – że to właśnie Bóg oceni nas sprawiedliwie. Od Boga przede wszystkim oczekujemy sprawiedliwości. Skoro ten świat pełen jest zasad i praw, które są łamane na wszelkie sposoby, to spodziewamy się, że przyszły będzie zupełnie inny. Spodziewamy się, że będzie to świat, w którym zapanuje sprawiedliwość; świat, w którym, Bóg stanie po stronie słabszych, wykorzystanych, oszukanych; świat, w którym upomni się o ich prawa.

Zaproszenie Boga jest darem, łaską, wypływa z bezwarunkowej miłości. Ale wymaga odpowiedzi. Wszyscy zaproszeni są zobowiązani do „zmiany szaty”, czyli do zmiany życia, stawania się nowymi ludźmi, „przyobleczenia się w Jezusa Chrystusa” (por. Rz 13, 13n). W przeciwnym wypadku pozostaniemy „powołani”, ale nie „wybrani”. „Źli” muszą się zaangażować, aby stać się choć trochę lepszymi. Zaś „dobrzy” winni zrobić wszystko, aby stawać się jeszcze lepszymi.

Być może wiele razy mówiliśmy Bogu, tak jak pierwszy syn, „idę”, czyniliśmy wiele obietnic, by później żadnej z nich nie dotrzymać. Może równie często były i chwile, kiedy celowo i świadomie odrzucaliśmy zaproszenie Boga do pójścia za Nim. Nie lękajmy się powracać do Boga, lecz z radością i zapałem każdego dnia pozytywnie odpowiadajmy na Jego propozycje.

Być może jest tak, że już dawno zapomnieliśmy o naszych opiekunach danych nam przez Boga. Czasami może nam się kojarzą Oni z jakimiś postaciami, bardziej mitycznymi niż realnie istniejącymi. I chociaż w Biblii niejednokrotnie się pojawiają to raczej traktujemy ich jako postacie, do których raczej dzieci uczymy, aby do nich się o pomoc zwracały niż sami ich o tę pomoc prosimy. Zresztą takie podejście do Aniołów utrwala w nas dosyć popularny obrazek Anioła Stróż czuwającego nad dwojgiem dzieci, które przechodzą nad potokiem w czasie burzy po zniszczonej drewnianej kładce.

Dzierżawa. Właściciel winnicy przygotował wszystko, co było potrzebne do jej funkcjonowania i przekazał ją w dzierżawę rolnikom. Moje życie, moja rodzina, moja praca, moje zdolności, moje… Wszystko moje. To „wszystko” ma zapewnić mi pozycję, prestiż, szczęście, satysfakcję. „Wszystko co mam, zawdzięczam sobie i wysiłkowi, jaki włożyłem w to, żeby osiągnąć to wszystko”. Nieraz słyszy się takie słowa. Każdy z nas jest tylko dzierżawcą, kiedyś trzeba będzie zdać sprawę z tej dzierżawy, oddać owoce Właścicielowi, a zatrzymywanie wszystkiego dla siebie nie jest dobrym wyjściem.

Szymona i Judy Tadeusza jako Apostołowie wykazali się niewątpliwie wielką gorliwością i odwagą w wyznawaniu wiary, niezależnie od sytuacji. To, co zasługuje na szczególną uwagę, to to, że obaj byli „bohaterami drugiego planu”. A nie jest to prostą sprawą – pozostać gorliwym i odważnym, ale bez rozgłosu, w cieniu innych. Nie jest łatwe tworzyć wspólnotę bez pretensji do tytułów na swoją miarę, stosownie do swoich możliwości. Nie jest łatwe, aby się zgodzić z tym, że będą mnie nawet mylili z innymi – tymi „sławniejszymi” albo, co gorsza, ze zdrajcami.

Raczej nie każdy marzy o tym, aby zostać świętym, ale każdy chce dostać się do nieba. A czy znacie kogoś w niebie, kto nie jest świętym? Nie ma nieba bez świętości. Kim zatem ma być chrześcijanin? Jezus w kazaniu na górze (Mt 5-7) przedstawia nowy dekalog – tzw. błogosławieństwa, którymi mają żyć Jego uczniowie.

Większość spośród ludzi dojrzewających i dorosłych zaczyna sobie stawiać fundamentalne pytanie o to, co w życiu jest najważniejsze. Jakie postawy, dążenia, wybory, zachowania, aby mieć poczucie dobrze przeżywanego życia, wewnętrzny pokój i satysfakcję?

I jeszcze ostatnia rzecz. Bardzo często podczas ceremonii ostatniego pożegnania, niektórzy cicho mówią: Żegnaj na zawsze. Proszę was, byście tak nie mówili, bo to wezwanie sugeruje, że nigdy się już nie spotkacie, a to nieprawda. Dlatego proszę, gdy będziesz się żegnał ze zmarłą Teresą, nie mów jej: Żegnaj na zawsze, ale: Do zobaczenia w niebie. A zatem do zobaczenia w niebie, Tereso!

Św. Augustyn zapisał takie zdanie: Rajem Boga jest serce człowieka. On pragnie w tym sercu nieustannie przebywać. Święty Paweł w jednym ze swoich listów pyta: Cóż masz, czego byś nie otrzymał? (1 Kor 4, 7). Modląc się, oddajemy Bogu należną cześć. Bóg nie pragnie podatku w postaci twojej modlitwy wybłaganej, ofiarowanej od niechcenia czy z litości. On pragnie żywej relacji, jak pomiędzy osobami, które się kochają.