Słowo „Chrystus” nie jest niczym innym, jak greckim tłumaczeniem słowa „Mesjasz”: pomazaniec, król. Jezus z Nazaretu, ukrzyżowany „Syn cieśli”, jest tak bardzo królem, że tytułem królewskim stało się Jego imię. Nazywając samych siebie chrześcijanami, określamy się sami jako ludzie Króla, jako ludzie, którzy uznają w Nim Króla (Kardynał Joseph Ratzinger).

Kluczem do przeżywania Adwentu jest znalezienie harmonii pomiędzy oczekiwaniem na przyjście Jezusa a odkrywaniem Jego obecności. Oczekiwanie jest potrzebne dla naszego nawrócenia, wzrastania, tęsknoty, która wzmaga miłość. Jakże możemy czekać i nie zauważyć tego wszystkiego, co Bóg czyni dla nas w naszym życiu już dzisiaj. Ale możemy nie zauważyć, że Jezus jest z nami, że przychodzi do nas w sakramentach. Mogę nie dostrzec, że moje życie jest w Jego rękach i ani na chwilę z nich nie wypadło.

Duch Jezusa jest Duchem rzeczy niemożliwych. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego, powiedział anioł (Łk 1, 37). I nam też to mówi. Bóg objawia się i udziela człowiekowi, który przyjmuje dar Jego królestwa Bożego. To królestwo odwraca porządek wartości i rzeczywistości ziemskich. Rozpoznają je przede wszystkim mali, prostaczkowie i ubodzy. Ewangelista prostaczkami nazywa zwykłych, przeciętnych ludzi, którzy są przekonani o własnej małości i nicości oraz pozwalają napełnić się mądrością Boga. Ludzie pokorni i prości są w bezpośrednim kontakcie z Bogiem i to oni będą Go oglądać.

Przez całe nasze życie zmierzamy do królestwa Bożego. Ten motyw stanowi centralny punkt chrześcijańskiego przesłania. Do tego stopnia, że jest obecny w jedynej modlitwie, której Zbawiciel zachciał nas nauczyć. Jest to modlitwa Ojcze nasz. Prosimy w niej słowami: Przyjdź królestwo Twoje. Tę rzeczywistość przywołujemy w sercu każdej Mszy Świętej w słowach: Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale. Adwent to czas na przygotowanie się do bycia na uczcie w królestwie Jezusa.

Kto przyjął słowo Jezusa i doświadczył Jego miłości, może z utęsknieniem oczekiwać Jego powtórnego przyjścia, gdyż wie, że jest to dobry Pan. Takie świadectwo daje żyjący na przełomie I i II wieku święty Polikarp w obliczu śmierci męczeńskiej, która go czeka, jeśli przed rzymskim sędzią nie zaprze się Jezusa: Służę mu już 86 lat, a nic mi złego nie uczynił, owszem dobrodziejstwami obsypywał.

Czego nas uczy Niepokalana? Każdemu z nas, wszystkim swoim umiłowanym dzieciom, Niepokalana przypomina, że Bóg, najlepszy i miłosierny Ojciec, kocha nas swoją odwieczną miłością, pragnie jedynie naszego dobra i wspomaga nas nieustannie, realizując swój zamysł łaski i miłosierdzia, którego zwieńczeniem była odkupieńcza ofiara Jezusa Chrystusa.

Jezus jest tym, który powołuje: On określa miejsce, czas oraz okoliczności tego wezwania. Faktem jest, że zarówno Piotr, jak i Andrzej, zostają powołani w trakcie wykonywania swych codziennych prac. Jezus wkracza w ich życie, w ich codzienność i tam rozlega się Jego głos: Pójdź za mną! To element bardzo ważny dla każdego z nas. Pamiętajmy, że Bóg upodobał sobie tę tak zwaną „codzienność”. Miejscem spotkania z Panem jest moje „dzisiaj”.

Ewangelia dzisiejsza wskazuje nam na Chrystusa, który jest tak naprawdę jedynym i trwałym fundamentem. Pan Jezus mówi dzisiaj w Ewangelii o budowaniu. Ma On na myśli przede wszystkim budowę wnętrza człowieka. Budowanie nie jest łatwe. Wymaga spełnienia wielu warunków, od których zależy trwałość budowli. … Wypełnianie woli Pana to podstawowy warunek budowy, a tym samym wznoszenia budowli na fundamencie, którym jest Chrystus.

Kluczem do przeżywania Adwentu jest znalezienie harmonii pomiędzy oczekiwaniem na przyjście Jezusa a odkrywaniem Jego obecności. Oczekiwanie jest potrzebne dla naszego nawrócenia, wzrastania, tęsknoty, która wzmaga miłość. Jakże możemy czekać i nie zauważyć tego wszystkiego, co Bóg czyni dla nas w naszym życiu już dzisiaj. Ale możemy nie zauważyć, że Jezus jest z nami, że przychodzi do nas w sakramentach. Mogę nie dostrzec, że moje życie jest w Jego rękach i ani na chwilę z nich nie wypadło.

Czego nas uczy Niepokalana? Każdemu z nas, wszystkim swoim umiłowanym dzieciom, Niepokalana przypomina, że Bóg, najlepszy i miłosierny Ojciec, kocha nas swoją odwieczną miłością, pragnie jedynie naszego dobra i wspomaga nas nieustannie, realizując swój zamysł łaski i miłosierdzia, którego zwieńczeniem była odkupieńcza ofiara Jezusa Chrystusa.