Będziemy za chwilę zanosić prośby do Boga za Kościół i cały świat. Zostanie uroczyście odsłonięte narzędzie męki Chrystusa, bo stało się dla nas miejscem ukrzyżowania, pojednania, zjednoczenia Boga z nami, grzesznikami, i ołtarzem Odkupienia. Ucałujemy je z wiarą i czcią jako miejsce już nie mojego kolejnego targu z Panem Bogiem, ale święte drzewo, gdzie zawisło zbawienie świata i skąd wypuszcza gałęzie moja miłość do ludzi i Boga.

Druga Niedziela Wielkanocna została ustanowiona dla całego Kościoła przez św. Jana Pawła II w 2000 r. Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Święto dzisiejsze ma służyć uwielbieniu Bożego miłosierdzia i ponownemu zanurzeniu się w tej bezgranicznej miłości Boga, z jaką wciąż wychodzi w naszą stronę na spotkanie z nami. ... Boże miłosierdzie objawiło się najpełniej we Wcieleniu Syna Bożego, w Jego solidaryzowaniu się z naszym ludzkim życiem we wszystkim oprócz grzechu. Szczytem Bożego miłosierdzia, które objawiło swoją pełnię, są: męka, śmierć i zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa. Bowiem z tej paschalnej ofiary wypłynęły zdroje Bożego miłosierdzia, które rozlewają się obficie w Kościele dla każdego człowieka.

Niech Zmartwychwstały Pan obdarza Was pokojem i pozwala w życiu osobistym, w Waszych Rodzinach i Wspólnotach doświadczać bogactwa darów swojego Ducha, którym nas nieustannie napełnia. Radosnej Paschy!

Nie jest łatwo podporządkować się woli innych. A czy łatwo jest zgodzić się z wolą Bożą, tą nagle odkrytą, zrozumianą, dostrzeżoną? Dzisiejsza Ewangelia w święto Zwiastowania Pańskiego ukazuje nam kobietę, Maryję z Nazaretu, w Jej dylemacie wyboru między swoją wolą a wolą Tego, który objawił się Jej w przyjściu i posłannictwie anioła. Z jednej strony Boski anioł z boskim przesłaniem: Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. Po drugiej stronie młoda kobieta z Jej zakłopotaniem: Nie bój się, Maryjo!, z Jej pytaniem: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?, i z jej wiarą: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa.

Obraz winnego krzewu – którego Jezus używa w dzisiejszej Ewangelii – z jednej strony jest bardzo sugestywny i przemawiający. Ale z drugiej strony był on lepiej zrozumiały dla ludzi bliskiego wschodu, gdzie uprawianie winnic było sposobem na życie. W naszym kraju rzadziej można spotkać winnice, więc ten obraz się trochę zaciera. Może lepiej byśmy to rozumieli, gdyby Jezus użył w tym obrazie np. kwitnącej gałązki jabłoni. Gdy taką gałązkę oderwiemy od głównego pnia drzewa, to ona uschnie i kwiaty opadną. A wtedy żadnego owocu z tego nie będzie.

Jezus staje pośród uczniów i mówi: Pokój wam! Po czym dziwi się im, że nie potrafią mu zaufać, otworzyć się na Niego. Dziwi się, że nie mogą lub w tym momencie nie są w stanie przyjąć daru, jaki im ofiaruje. Dlatego Jezus nie poddaje się, On pozwala im się dotknąć, pozwala im się do siebie zbliżyć. Jezus pokazuje im jeszcze coś ważnego, pokazuje im swoje uwielbione ciało. Pokazuje im swoje rany, które nosi na rękach, nogach i na sercu – które nie znikły po Jego zmartwychwstaniu, ale pozostały na Jego ciele jako znak zwycięstwa nad słabością, egoizmem, grzechem, Szatanem i śmiercią.

Pokora to jedna najtrudniejszych umiejętności dla człowieka XXI wieku, zwłaszcza gdy od małego wychowuje się dzieci w przekonaniu o własnej niezwykłości, genialności i nieomylności. Dzisiejszy patron – św. Marek Ewangelista – ukazuje nam pokorę, czyli świadomość pewnego braku w sobie, który może wypełnić jedynie Jezus Chrystus i Jego Ewangelia głoszona w każdym czasie i miejscu. Czasem głoszona bezpośrednim słowem, czasem czynem i przykładem, a czasem po prostu cichą i milczącą obecnością.

W ciągu tego tygodnia będziemy wspominać z wdzięcznością kapłanów, których spotkaliśmy na drogach naszego życia. Wspominać będziemy tego, który nas wprowadził do wspólnoty wierzących, udzielając chrztu świętego, a którego imię nie jest nam znane. Wspominać będziemy tego, który przygotowywał nas do sakramentu Eucharystii, który błogosławił nasze małżeństwo. Będziemy przypominać sobie tych kapłanów, którzy jednali nas z Bogiem w sakramencie pojednania i pokuty, tych, którzy pouczali nas w czasie rekolekcji czy tych, którzy gromadzili nas wokół ołtarza Jezusa Chrystusa w czasie Najświętszej Ofiary.

Św. Wojciech upodobnił się do swojego Mistrza i oddał swoje życie niczym dobry pasterz, aby owce miały życie, i miały je w obfitości (por. J 10, 10). Złożył najcenniejszy dar, samego siebie na ołtarzu Chrystusa. Ofiara męczeńskiej śmierci przyniosła obfite plony wiary w narodzie polskim. W Gnieźnie, gdzie złożono jego relikwie, powstała na polskich ziemiach pierwsza metropolia, z której rozrósł się Kościół w Polsce. Dziękujemy Bogu za szczególnego świadka wiary u początku posługi Kościoła na polskich ziemiach. Św. Wojciech pozostawił nam wzór, że życie jest jak ziarno: jedynie gdy wpada w ziemię i obumiera, staje się płodne i przynosi obfite owoce.

Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły (Mk 16,20) Okres Wielkanocny, który jako część roku liturgicznego, powoli dobiega końca, to przeżywanie na nowo radości zmartwychwstania, ale jest to również okres katechezy paschalnej. Wsłuchaliśmy się w tę katechezę, która prawie dwa tysiące lat temu rozbrzmiewała w uszach i w sercach pierwszych chrześcijan. To ona stanowiła podstawy ich chrześcijańskiego powołania, ich uczestnictwa w życiu Kościoła, ich misyjnej działalności, jak i ich obecności w społeczeństwie, które patrzyło na nich – raz z podziwem, innym razem z pogardą albo wręcz z nienawiścią.