Nasza obecność na dzisiejszej liturgii jest wyrazem naszej wiary w to, że – jak to wyraził autor Listu do Hebrajczyków – wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jezus – Syn Boży – jest pełnym i kompletnym objawieniem Ojca. Tylko On przez swoje życie, przez swoje słowa, może powiedzieć nam, kim jest Bóg.

Fragment Ewangelii opisujący narodziny Jana Chrzciciela jest potwierdzeniem, że Bóg spełnia swoje obietnice. Nie jest w tym połowiczny, ale hojnie daje swoje dary tym, którzy Go proszą. Elżbieta i Zachariasz prosili o wiele – o dar potomstwa – i wiele otrzymali w osobie Jana Chrzciciela, któremu Bóg powierzył tak wielkie zadania. Miał on przygotować Izraela na przyjście Mesjasza. Bóg cieszy się, jeśli człowiek prosi o wiele i następnie stara się otrzymane dary dobrze wykorzystać.

Hymn Zachariasza „Benedictus”, jaki dziś usłyszeliśmy w Ewangelii, to pieśń człowieka, który będąc pełen zachwytu, pragnął wyrazić Bogu wdzięczność za dar wytęsknionego syna. Możemy sobie tylko próbować wyobrazić tę wielką radość i wdzięczność, jakie napełniły serce Zachariasza, motywując go, by trzymając swoje dziecko w ramionach, wyśpiewać Bogu swoje podziękowanie.

Słowo ciałem się stało... Dziś te słowa rozbrzmiewają w naszych kościołach. Nie tylko w tekście pięknej kolędy autorstwa Franciszka Karpińskiego „Bóg się rodzi”, ale przede wszystkim w słowach Prologu Ewangelii według św. Jana. Święty Jan używa greckiego słowa logos, aby wyrazić naturę duchową, jaką Jezus posiadał od wieków przed swym narodzeniem. Chrystus jest tym „Słowem”, przez które Bóg przemówił do człowieka. Jest to najważniejsze Słowo, które ukazuje nam, jak Bóg Ojciec przez swoje Słowo ukochał człowieka. W piękny sposób wyraził to św. Augustyn, który mówił, że Prolog Ewangelii według św. Jana powinien być wyryty na frontach wszystkich kościołów. Nawet niektórzy pierwsi chrześcijanie zawsze nosili słowa Prologu napisane na skrawkach pergaminu. W liturgii przedsoborowej zawsze na końcu Mszy Świętej czytany był właśnie ten fragment. To wszystko mówi nam, jak te słowa są ważne dla nas wierzących.

Dobrze się składa, że na początku nowego roku kalendarzowego naszą szczególną patronką staje się właśnie Maryja – Święta Boża Rodzicielka, u której w każdym naszym działaniu możemy szukać wsparcia, wzoru, podpowiedzi i wstawiennictwa u Boga, tak aby było to działanie na chwalę Boga i dla pożytku ludzi. Bóg daje nam dar nowego czasu oraz potencjalnych możliwości. Zaczynając ten nowy rok, starajmy się od samego jego początku przeżywać wszystko blisko Boga i z Bogiem, aby nasze wysiłki pobłogosławione przez każdorazowo zapraszanego do nich Chrystusa, gromadziły dla nas skarby duchowe w niebie, do którego przecież każdy nowy dzień, miesiąc i rok nas przybliża.

Dziś staje nam przed oczyma postać św. Jana, apostoła i ewangelisty, umiłowanego ucznia Jezusa. Jest on drugim przykładem osoby kochającej Jezusa. Chociaż był umiłowanym uczniem, Chrystus nie zaprosił go do męczeńskiej śmierci, tak jak św. Szczepana, patrona dnia wczorajszego. Można powiedzieć, że Kościół daje nam w swojej mądrości przykład osób, które pokazują nam dwa różne sposoby miłości względem Boga. Św. Szczepan oddaje za Niego życie, a św. Jan związuje się z Nim tak mocno, że wszyscy wiedzą, jak silna jest jego wiara, że jest umiłowanym uczniem Chrystusa.

W języku potocznym można czasem usłyszeć takie stwierdzenie jak „rzeź niewiniątek”. Dzisiaj właśnie obchodzimy święto tych, na których taka rzeź właśnie się dokonała. Dzieci, chociaż jeszcze nieświadome, oddały życie za Jezusa. Chrześcijańska Tradycja podkreśla, że otrzymały one chrzest krwi. Czyli choć nieochrzczone, ale jednak z powodu Chrystusa zamordowane, te dzieci stały się świętymi.

Staje dzisiaj przed nami Święta Rodzina – wzór wszystkich chrześcijańskich rodzin. Czasem wzór wydaje się niedościgły, ale z Bożą pomocą i ludzką dojrzałością można do tego wzoru zmierzać. Warto współpracować z Bogiem w realizowaniu małżeńskiego powołania, pamiętając, że Bóg nie powołuje zdolnych, ale uzdalnia powołanych.

Życzenia na Święta Bożego Narodzenia

Popatrzmy na Jezusa. Idzie do Galilei. Zatrzymuje się w Kafarnaum. Tak wypełnia się słowo proroka Izajasza. Pojawia się światłość w krainie ciemności. Bóg rozjaśnia swoje oblicze nad ludem pogrążonym w ciemności. Pan nie jest zagniewany na wieki, ale okazuje swoje miłosierdzie. Czy pójdziemy dzisiaj z Jezusem do Kafarnaum? Kafarnaum odtąd stanie się domem Jezusa – tak będą mówić o tym miejscu. Piękne określenie: dom Jezusa. My często domem Jezusa określamy świątynię, tabernakulum. Ale czy to jest ten dom, w którym chce mieszkać Bóg?