Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win (Iz 25, 6). ... Pan Bóg przygotowuje dla nas ucztę każdego dnia i każdego dnia zaprasza nas na spotkanie z sobą, spotkanie w szczególnej bliskości, której – gdy podchodzimy do niego z odpowiednią wiarą i należytym przygotowaniem – możemy doświadczać niemal dotykalnie. Przygotuj, Panie, nasze serca, abyśmy byli godni wziąć udział w uczcie wiecznego życia i mogli otrzymać pokarm niebieski z rąk Jezusa Chrystusa, gdy przyjdzie w chwale (por. Kolekta).

Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale (por. Mt 7, 24). ... We fragmencie Ewangelii według św. Mateusza Jezus pochwala roztropność, która zaowocowała tym, że ktoś, kto umiał „trafnie ocenić sytuację”, a następnie „działał z rozmysłem”, nie stracił dachu nad głową nawet wtedy, gdy szalejące nawałnice próbowały go powalić. Tak samo – powiada Syn Boży – roztropnym można nazwać tego, kto usłyszawszy Boże słowo, zaczyna wcielać je w życie.

W tę kolejną adwentową niedzielę chciejmy się zatrzymać nad bardzo ważną częścią Mszy św. – nad liturgią słowa. Bóg mówi do mnie i o mnie. Biblia to list Boga do mnie, do swojego dziecka. Trzeba się na to słowo Boga otworzyć, wsłuchać! Jak się wsłuchać w słowo Boga, jeśli w moim wnętrzu i wokół mnie tyle hałasu, szumu, tyle rozproszeń. Starożytna reguła chrześcijan brzmi: „Słowo Boże, które słuchasz, które czytasz mówi o tobie i mówi do ciebie”.

W tej dzisiejszej Ewangelii Jezus najpierw odpuszcza grzechy. To jest najważniejsze. Bo to grzech jest największym paraliżem człowieka. On paraliżuje ludzkie serce i życie w rodzinie. Przygotowując się do świąt, pamiętajmy o tym. Z wiarą przystąpmy do spowiedzi adwentowej i innych do niej zachęcajmy. Niech każdy przed świętami usłyszy: Człowieku, odpuszczone są ci twoje grzechy. Wtedy święta nie będą „imprezą” zimową, ale prawdziwym spotkaniem z przychodzącym Chrystusem, Bogiem z nami.

Słyszymy o tym w dzisiejszej Ewangelii. Mówi Jezus: Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? Chrystus, na którego przyjście czekamy, tak właśnie czyni. On przyszedł, by szukać tej jednej – tej, która się zabłąkała. Gdy ją odnajdzie, dopiero wtedy „wszystko będzie dobrze”. Powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.

Czas Adwentu jest dla nas przypomnieniem przyjścia na świat Gwiazdy z Jakuba – Jezusa Chrystusa. Bóg wkroczył w dzieje człowieka i pozostaje z nim aż do wypełnienia się czasów.

Od dzisiaj wchodzimy w bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia. Kościół, troszcząc się o należyte przygotowanie, wprowadził „oktawę” – osiem dni, które krok po kroku doprowadzą nas do 25 grudnia. W pierwszym dniu „oktawy” czytamy początek Ewangelii według św. Mateusza. Ukazany jest rodowód Jezusa. Ten czasem denerwujący ludzi tekst, który jest czytany podczas świątecznej liturgii słowa, w gruncie rzeczy posiada swoje doniosłe znaczenie. Dla nas ma cenną wartość. Wykazuje on bowiem, że przychodzący na świat Syn Boży – Mesjasz i Zbawiciel – jest jednym z nas. Jezus jest człowiekiem z krwi i kości, podobnym do nas oprócz grzechu. Przez to, że stał się człowiekiem, Bóg jest nie tylko oderwanym pojęciem czy wzniosłą ideą.

Bóg jest przychylny człowiekowi. Posłał swojego Syna, aby nas zbawić. Zaprasza nas ciągle do siebie, bo chce nas pokrzepić i umocnić. Chce nas nauczyć, że w cichości i pokorze jest nasze ukojenie. Wiele spraw będzie lżejszych, gdy znajdziemy czas i przyjdziemy do Niego.

Chrystus przyjdzie i sprawiedliwie osądzi czyny każdego człowieka. Nie lękajmy się jednak stanąć przed Bożym trybunałem. Na miarę naszych ludzkich możliwości chodźmy drogą Ewangelii. Wszystko to, co dobre w nas, Pan nam niezawodnie wynagrodzi.

W Adwencie trzeba nam na stawać się „wielkimi” głosicielami Chrystusa. Przyjmować Jego zapewnienie, że nas wspomoże, przemieni w „młocarskie sanie” – jak o tym pisał dziś prorok Izajasz. To Bóg będzie tego dokonywał. Nie my. Każę wytrysnąć strumieniom na nagich wzgórzach i źródłom wód w pośrodku nizin. Zamienię pustynię w pojezierze, a wyschniętą ziemię w wodotryski. (…) Ażeby zobaczyli i poznali, rozważyli i pojęli wszyscy, że ręka Pańska to uczyniła, że Święty Izraela tego dokonał.