W tym dniu, Uroczystości Objawienia Pańskiego przychodzą mi na myśl słowa kolędy: „O Gwiazdo Betlejemska, zaświeć na niebie mym. Tak szukam cię wśród nocy, tęsknię za światłem twym”. Słowa te wyrażają tęsknotę za światłem owej gwiazdy, która doprowadziła Mędrców ze wschodu do Jezusa. A jednocześnie te słowa, stają się wyrazem pragnienia wielu ludzkich serc, poszukujących jeszcze drogi do Prawdy...

Na wschodzie, w kręgu kultury prawosławnej Uroczystość Chrztu Pańskiego (19 stycznia) obchodzona jest bardzo wymownie. W większości Prawosławnych Parafii świętowanie tego dnia skupia się nie w cerkwi, ale nad rzeką, gdzie przybywa bardzo wielu ludzi. Także muzułmanie i wyznawcy innych religii, a nawet ateiści przychodzą nad rzekę by zaczerpnąć żywej wody uświęconej przez tę Uroczystość. Nawet niewierzący wierzą, że woda ta ma bardzo dobre, lecznicze właściwości i przez cały rok się nie psuje.

Kiedy Szaweł zbliżał się do bram Damaszku, aby i tam zaprowadzić „porządki religijne”, doświadczył osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem. To spotkanie radykalnie odmieniło sposób myślenia, postępowania i życia Szawła.W samo południe zmartwychwstały Chrystus ukazuje się Szawłowi jako wspaniała światłość i przemawia do niego. Blask Zmartwychwstałego oślepia i powala Szawła na ziemię.Zmartwychwstały nie tylko powalił Szawła fizycznie na ziemię, ale zburzył dotychczasowy projekt jego życia. Boża jasność z nieba i głos Jezusa uświadomiły mu, że prześladując uczniów Mistrza z Nazaretu, występuje przeciw Bożej sprawie

Dzisiaj przychodzimy do kościoła ze świecami. Ich płomień ma nam przypominać o „Światłości prawdziwej, która oświeca każdego człowieka” (J 1,9). Procesja z zapalonymi świecami przypomina nam, że życie chrześcijańskie podobne jest do pielgrzymki, do wędrówki na spotkanie z Chrystusem, Panem i Zbawicielem, wędrówki, która zakończy się dopiero w momencie, kiedy spotkamy się z Nim ostatecznie w niebieskim Jeruzalem.

Życie naznaczone chrześcijańską miłością, nie jest jakąś pobożną bajką, nie jest fikcją, która przedstawiana jest tylko i wyłącznie w żywotach świętych. Ludzi zakochanych w Bogu, ludzi gotowych dla Boga i bliźniego poświęcić wszystko, nie brakuje także dzisiaj. Wciąż słyszymy o naszych braciach chrześcijanach, którzy za wiarę w Jezusa cierpią i niejednokrotnie oddają życie np. w Indiach, w Wietnamie i w wielu innych miejscach. Wciąż możemy podziwiać wspaniały przykład wielu misjonarzy, również świeckich, którzy zanoszą Ewangelię w najdalsze zakątki globu. Nieustannie – jeśli tylko znajdziemy w sobie choć odrobinę dobrej woli – możemy przyglądać się dziełom miłosierdzia, prowadzonym przez Kościół, które wychodzą naprzeciw chorym, opuszczonym i ubogim.

Dzisiaj wielu ludzi wiarę, a zwłaszcza jej treści traktuje selektywnie, wybierając z nich to, co im odpowiada. Natomiast nauka, którą głosi Kościół, jest nauką samego Chrystusa i wierzący powinni przyjmować ją w całości. W Roku Wiary warto sobie uświadomić, iż nie wystarczy powiedzieć, „wierzę w Boga”. Trzeba jeszcze zastanowić się nad tym, „czy wierzę Bogu” i Kościołowi i uznaję prawdy wiary w nim głoszone?

Jeżeli „wiara rodzi się ze słuchania” (Rz 10,17), jakże potrzebne jest nam Józefowe milczenie, jego gotowość do wypełnienia trudnej woli Bożej, jego zaufanie Bogu i człowiekowi. Jeżeli, tak jak on, szeroko otworzymy „podwoje wiary”, wówczas również w naszym życiu Bóg dokona o wiele więcej, niż do tej pory.

Maryja nie modliła się o to, aby zostać Matką Jezusa. Ona się po prostu modliła, żyła w głębokiej zażyłości z Bogiem. W czasie modlitwy objawił się jej anioł. Była przestraszona, nie wiedziała co się dzieje. To nie ona wybrała miejsce i czas, ale Bóg je wybrał. W czasie całego swojego życia powoli odkrywała kim jest Jezus: odkrywała to w dzień zwiastowania, gdy Jezus miał dwanaście lat i zagubił się w świątyni; gdy mając trzydzieści lat opuścił dom rodzinny i rozpoczął nauczanie; gdy klęczała z rozdartym sercem pod krzyżem; gdy zobaczyła go Zmartwychwstałego. To odkrywanie działo się przez całe Jej życie. Początek był jakby niewidzialny – w dniu zwiastowania.

Ewangelista Łukasz w krótkich słowach streszcza naukę o naśladowaniu Mistrza. Jezus mówił do wszystkich: Jeżeli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech mnie naśladuje. Aby stawać się uczniem Jezusa człowiek powinien być gotowym, aby znosić trudy i obowiązki. Trzeba przyjąć ból i cierpienie, może niekiedy aż po męczeństwo. Jezus proponuje drogę na której należy porzucić propozycje świata: tego, co zgubne i co prowadzi do potępienia. Za to daje nam zbawienie, które urzeczywistnia się również przez życie pełne świadectwa o Bogu.

Kilka lat temu w Serbii umarł Prawosławny Patriarcha Paweł. Był człowiekiem bardzo szanowanym i kochanym, nie tylko przez prawosławnych, ale też przez katolików. Kiedy wybrano go na Patriarchę Serbskiej Cerkwi poproszono, aby przedstawił program, plan swej pasterskiej działalności. I wówczas Patriarcha Paweł, pokornie, krótko i zdecydowanie odpowiedział:„Moim programem jest Ewangelia – Dobra Nowina o Bogu będącym między nami i o Królestwie Bożym, które jest w nas”. Moim programem jest Ewangelia...