Dzisiejsza Ewangelia stawia nam ważne pytania: Czy pościć? A jeśli tak, to w jaki sposób? [...] Arcybiskup Fulton Sheen mówił kiedyś: „Kościół pości, świat jest na diecie. Z punktu widzenia materii nie ma różnicy, gdyż człowiek może zrzucić kilka kilogramów w taki czy inny sposób. Różnica tkwi w intencji”. Może wydawać się, że jest to szczegół. Ale ten szczegół sprawia, że post staje się przestrzenią, w której możemy zbliżyć się do Boga.

Jezus powiedział: Pójdź za Mną! – te słowa raz na zawsze zmieniły życie celnika Lewiego. Dalej czytamy w Ewangelii, że Lewi wstał i poszedł za Nim, nie opierał się słowom Jezusa, nie pytał: „Dlaczego ja?” Nie wzbraniał się, mówiąc, że nie ma dobrej opinii w społeczeństwie, a powołanie „rzymskiego kolaboranta” może zaszkodzić reputacji Jezusa. On słowa Syna Bożego wziął dosłownie i zareagował natychmiast, jednym gestem zamykając swoją niechlubną przeszłość.

Dzisiaj we wspólnocie Kościoła przeżywamy święto Katedry św. Piotra Apostoła. Katedra – to znaczy tron, krzesło, czyli „stołek”. Nie chodzi oczywiście w tym dniu, byśmy wpatrywali się w pięknie ozdobiony mebel do siedzenia znajdujący się w Bazylice św. Piotra. Jeśli Kościół określa jakiś dzień mianem święta, to oznacza, że treść tego dnia ma wielkie znaczenie dla naszego zbawienia. Jaką ważną tajemnicę kryje dzisiejszy dzień? Odpowiedź znajdziemy w tekstach liturgicznych, a przede wszystkim w czytaniach dnia dzisiejszego.

Weszliśmy niedawno w liturgiczny okres Wielkiego Postu. Przez kolejne tygodnie będziemy się przygotowywać do Świąt Wielkanocnych, czyli do tych największych i zarazem najważniejszych wydarzeń w naszej chrześcijańskiej wierze. A w tym przygotowaniu istotnym elementem jest to, abyśmy umacniali swoją wolę w walce z pokusami. I pewnie dlatego Kościół już u samego początku Wielkiego Postu stawia nam przed oczy Jezusa, który zdecydowanie opiera się kuszeniu ze strony szatana.

Dzisiejsza Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi Panny skłania nas do refleksji nad naszym życiem, a jednocześnie prowadzi nas do przyjęcia wiarą prawdy o jej poczęciu, ujętej przez Kościół w formie dogmatu.Dogmat wiary jest sformułowaną na sposób ludzki, a zatem ograniczony niedoskonałością człowieka, bardzo ważną prawdą wiary. Wynika z Bożego objawienia, czyli Pisma świętego i Tradycji. Dogmat uroczyście ogłasza Urząd Nauczycielski Kościoła.

Bardzo ważne jest to, że dzisiaj słyszymy wyznanie Szczepana przypieczętowane męczeńską krwią: „Widzę niebo otwarte i Syna człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (Dz 7, 56). Święty Szczepan wzywa nas dzisiaj, abyśmy oderwali oczy od świątecznych dekoracji i świątecznego stołu, a popatrzyli na Jezusa i zobaczyli Go takim, jakim jest naprawdę. Żłób i pieluszki są dla nas znakiem, że „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami” ( J 1, 14) Trzeba jednak uświadomić sobie, skąd Pan Jezus do nas się sprowadził. Trzeba wiedzieć, że „Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo” (J 1, 1).

Są słowa kojące, pachnące radością,Są słowa, które nosisz na dnie serca z wdzięcznością,Są słowa, od których dłoń zaciska się w pięść,Są słowa, po których spać nie możesz ni jeść.(…)Są słowa, które znają ci pogodni i prości,Są słowa – drogowskazy świecące w ciemności,Są słowa w środku puste, choć grzmiące jak spiż,Są słowa, co serce mrożą nawet, gdy śpisz.(…) (Z piosenki Są słowa zespołu Mikroklimat)

Sobór Efeski jednak wyraźnie określił, że Maryja jest Theotokos, czyli Bogarodzicą. Warto zauważyć, że ani wtedy, ani dziś Ona jako człowiek, ... nie zna przyszłości, ani świata, ani mojej osobistej, chyba że Bóg zechciał jej coś odsłonić z tego co nas czeka. Ona przeszła pięknie przez życie, zatem i my idąc za taką Przewodniczką, pewną i nieprzekupną nie zabłądzimy w zawiłościach dróg tego świata. Jako Polacy mamy szczególną cześć do naszej Matki i Królowej z Jasnej Góry, możemy mieć pewność, że Ona nas wspiera i nam błogosławi.

Przeżywamy... Święto Świętej Rodziny: Maryi, Józefa, Jezusa. Świętość tej rodziny nie chroni ją przed problemami, trudnościami, kłopotami i nie znaczy, że będzie się jej żyło „jak u Pana Boga za piecem”. Oddana, zawierzona Bogu, realizująca Boże plany, jest wspólnotą, komunią życia i miłości w wierności, szkolą miłości i służby drugim i Bogu; jest „małym kościołem”, „komórką społeczeństwa” zamierzoną przez samego Boga. Ludzka ziemska rodzina z boską misją, boskim powołaniem, prorocką misją dla dzisiejszego świata.

W ciemności mordu, śmierci, ludzkiej pychy i bałwochwalstwa, Chrystus jako Światło zwycięża, otwiera podwoje śmierci wiodąc człowieka do Królestwa Światłości, dlatego w Tradycji Kościoła moment śmierci tych, którzy idą za Chrystusem nazywany jest narodzinami dla Nieba.