„Nawrócenie – to znaczy płynąć w kierunku przeciwnym do głównego nurtu”. „Nawracam się, czyli poruszam się w kierunku od siebie ku Bogu”. „Nawracać się, to mieć odwagę przemiany na lepsze”.Jedno jest wspólne dla wszystkich tych sposobów myślenia: trzeba nawrócenie przekuwać na konkrety w codziennym życiu.

Miłość nie jest zarezerwowana tylko dla zdrowych, nie jest zarezerwowana dla bogatych, mądrych czy sławnych. Umiejętnością i możliwością miłowania Bóg obdarzył każdego człowieka. To miłość decyduje o najważniejszych sprawach naszego życia: decyduje o sensie naszego życia, o tym czy czujemy się potrzebni na tym świecie.

Owocem naszej modlitwy w ostateczności ma być postawa najgłębszej miłości do drugich ludzi, która najwyraźniej ukazuje się w przebaczaniu innym win których dopuścili się wobec nas. Taka modlitwa przemieniać będzie nasze życie w samej jego głębi.

Wskazania zawarte w Bożym Prawie są mądre, słuszne i rzeczywiście prowadzą tego, kto się w nie wsłucha i będzie starał się nimi żyć, na drogę prawdziwej mądrości.Natomiast my, Dekalog – Boże Przykazania często odbieramy jako zasady przestrzegające nas przed popełnianiem zła, które prowadzi do śmierci. Ale przykazania mają też głębszy wymiar, a mianowicie są zaproszeniem na wspaniałą drogę życia w miłości, która jest drogą autentycznej mądrości.

Wracając do Środy Popielcowej, przy przyjmowaniu popiołu na naszą głowę słyszeliśmy zaproszenie do nawrócenia w słowach, które wypowiadał nad nami kapłan: nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15). Jeżeli będziemy starali się rzeczywiście w tym czasie zwracać do Boga, to przede wszystkim po to, aby słuchać tego co nam podpowiada na nasze życie. Bóg do nas mówi.

Jezus w dzisiejszej Ewangelii wraca do pierwszego i najważniejszego przykazania, aby nam wszystkim przypomnieć, że wszystkie inne przykazania Boże, streszczają się w tym jednym: „Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca, ze wszystkich sił, a bliźniego swego jak siebie samego” (Mk 12, 30-31).

Można śmiało powiedzieć, że Słowo Boże dzisiejszej liturgii eucharystycznej jest wielkim zaproszeniem nas do przeżywania naszego życia w najgłębszej więzi z Bogiem, czyli przyjaźni, by serca nasze przepełniała miłość i wdzięczność względem Boga.

W wielu parafiach w Wielkim Poście odbywają się rekolekcje. Najczęściej tak bywa, że uczestniczy w nich „trzódka mała”, zawsze wierna i mam nadzieję, że prezentująca wierność radosną. Niemniej, to nie cała parafia, to tylko mała część tych, którzy w Niedziele uczęszczają na Msze św. Może nie będzie od rzeczy zapytać, czy i wśród nas nie ma takich zgorzkniałych katolików. Tych, którzy odważają się czynić zarzuty Bogu samemu.Panie Boże, znów Niedziela, wybieram się do kościoła. Mógłbym pojechać tu czy tam, ale zostanę, by spełnić obowiązek – to zgorzkniała wierność.

Praca taty z pewnością jest ważna, ale na co ona się zda, jeśli okaże się kiedyś, że tak naprawdę nie ma dla kogo pracować (bo „nie wiadomo o co tym młodym chodzi…”)? Ewangelia dziś przypomina, jak bardzo tata jest potrzebny, aby dzieci – również te starsze – mogły normalnie wzrastać…

Kto naprawdę Jezusowi wierzy, choćby nie mógł cieszyć się zdrowiem fizycznym, kroczy jednak drogą uzdrowienia całkowitego, tzn. uzdrowienia z grzechu i jego skutków. Kto naprawdę dostępuje tego uzdrowienia, nie będzie życia i szczęścia szukał w grzechu, bo oczywistym jest dla niego, że w ten sposób nie znajdzie tego, czego pragnie, za czym naprawdę tęskni. Te pragnienia może wypełnić tylko Jezus.