Dzisiejsza niedziela zbiegła się z 85. rocznicą wybuchu drugiej wojny światowej, która była konsekwencją jawnego odrzucenia najbardziej fundamentalnych Bożych przykazań stanowiących gwarancję życia, rozwoju i poszanowania ludzkiej godności. Była ona skutkiem działań ludzi, którzy uważali się za władców tego świata i za władców narodów. Była ona ludobójczym wyrazem ideologii, dla których Boże prawa nie mają znaczenia. I dzisiaj nie żyjemy w łatwych czasach – nie wiemy, co mogą nam one jeszcze przynieść. Również i dzisiaj jednym z głównych celów niektórych myślicieli czy współczesnych ideologii jest dalsza próba dyskredytacji słowa Bożego. A dokonuje się to poprzez dyskredytację Kościoła, chrześcijaństwa i chrześcijańskiej kultury.

Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka? Oczywiście, że można. Człowiek jest wolny. Człowiek może powiedzieć Bogu: nie. Człowiek może powiedzieć Chrystusowi: nie. Ale – pytanie zasadnicze: czy wolno? I w imię czego „wolno”? Jaki argument rozumu, jaką wartość woli i serca można przedłożyć sobie samemu i bliźnim, i rodakom, i narodowi, ażeby odrzucić, ażeby powiedzieć „nie” temu, czym wszyscy żyliśmy przez tysiąc lat?! Temu, co stworzyło podstawę naszej tożsamości i zawsze ją stanowiło.

Eucharystia, w której uczestniczymy, jest ciągle Jego żywą ofiarą, darem Jego życia dla mnie. On się ciągle daje, wciąż ofiaruje swoją miłość. To jest nasz „paszport” na szczęśliwą podróż do nieba, w wieczność.

Jezus w Eucharystii jest źródłem, punktem odniesienia, z którego wszystko wypływa. Jeśli chcemy, zatem żyć życiem prawdziwie chrześcijańskim to Eucharystia, czyli spożywania ciała Pana Jezusa jest nasza mocą i natchnieniem do czynienia dobra. Dobrze o tym opowiada pewna historia.

Słowo Boże z dzisiejszej niedzieli pragnie nam jeszcze raz przybliżyć „wielką tajemnicę naszej wiary” – Eucharystię. ... Eucharystię najlepiej rozumieją nie ci, którzy o niej dyskutują i debatują, ale ci, którzy się nią karmią i żyją na co dzień. Przyjmując ją, mogą wołać za psalmistą: Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry. (…) Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał i wyzwolił od wszelkiej trwogi (por. Ps 34).

W naszych spotkaniach z prawdziwym Jezusem w Eucharystii potrzebujemy wiary, że nie jest to zwykły chleb, ale pokarm dający życie wieczne. Jezus mówi do każdego z nas: Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął, a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie (J 6, 35). Tak łatwo zasłabnąć w naszej życiowej drodze i odczuwać duchowy głód. Tak łatwo stracić inicjatywę i cel, aby czynić dobro. Jednak Jezus nie zostawia nas samych. Każdego dnia przychodzi do nas w białym chlebie – Eucharystii. Nie zmarnujmy tego daru, a wtedy z pewnością w naszym życiu odnajdziemy Boga.

Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli możemy powiedzieć, że koncentruje się na dwóch elementach, które są fundamentem chrześcijańskiego życia, to: spożywanie „chleba”, rozumianego jako eucharystia, oraz znak jedności.

Dzisiejszy fragment Ewangelii według św. Marka opowiada nam, że apostołowie wracają z misji powierzonej im przez Pana w ramach przygotowania do późniejszej działalności ewangelizacyjnej. Możemy sobie wyobrazić, z jakim entuzjazmem po pewnym czasie głoszenia i uzdrawiania chorych opowiadali Mistrzowi o swoich przeżyciach i owocach swojej pracy. Zdziałali pewnie wiele cudów, spotkali wielu ludzi i tym wszystkim chcą się podzielić z Jezusem. W kontekście tego spotkania apostołów z Jezusem warto zastanowić się, jak jest z nami. Z jakimi sprawami my przychodzimy do Jezusa. Czy mówimy Mu o wszystkim, co nas spotyka i co podejmujemy w naszym życiu? Okazją ku temu jest niedzielna Msza święta, chwila adoracji Jezusa w Najświętszym Sakramencie, czy też czas naszej codziennej modlitwy.

Jezus posyła swoich uczniów po wydarzeniach w Nazarecie, gdzie mocno podkreślona jest niewiara Jego rodaków, wręcz Jego odrzucenie. Ten fakt, ma przygotować uczniów, że ich misja może napotkać przeszkody i zawieść: wysłannicy nie będą ani wysłuchani, ani przyjęci. Ich słowa nie nawrócą, co najwyżej spowodują wzruszenie ramion. To tak, jakby Jezus uprzedził wysłanników, ostrzegając ich przed taką możliwością, którą muszą brać pod uwagę. Aby się nie zniechęcali ani nie uważali się za przegranych z tego powodu.

Prorok nie idzie na misje z kalkulatorem liczyć statystyki. Prorok idzie, bo jest posłuszny Bożej woli. Prorok idzie, by być znakiem, nawet wobec tych opornych sercem. Ma być znakiem, że Bóg jest, istnieje i nie rezygnuje z żadnego człowieka!