List Episkopatu Polski z okazji setnej rocznicy objawień Fatimskich VI Niedziela Wielkanocna - 21 maja 2017 roku

Jezus jest bardzo dobrym pedagogiem. Rozpoczynając publiczna działalność, miał świadomość, że aby dzieło Królestwa niebieskiego rozszerzało się, są potrzebni ludzie, uczniowie którzy to dzieło, orędzie poniosą dalej. Dlatego tez wybiera i przygotowuje uczniów. Jezus im to obiecuje wsparcie, obiecuje moc Ducha św., Pocieszyciela, który działa i prowadzi Kościół do dzisiejszego dnia.

Maryja poszła z pośpiechem, ponieważ nie mogła zwlekać z niesieniem Chrystusa innym. Iść z pośpiechem, nieść Chrystusa z pośpiechem jest powołaniem nie tylko Maryi, kapłanów czy sióstr zakonnych. Nieść Chrystusa to obowiązek każdego chrześcijanina. Obowiązkiem każdego z nas jest zanosić Chrystusa szczególnie tym, którzy z różnych powodów nie mogą sami przyjść do Niego albo dawno zagubili się na drogach swojego życia.

Są w ludzie, którzy nie rozumieją Eucharystii – jak to możliwe, że wielki Bóg ukrył się w kawałku chleba i odrobinie wina? Są i tacy, którzy przechodzą obojętnie obok niej – może Bóg tam jest, a może nie? Może kiedyś będzie czas, by się nad tym zastanowić? Są i tacy, którzy oficjalnie wyznają wiarę w obecność prawdziwego i żywego Boga, ale Eucharystia nie odgrywa większej roli w ich życiu lub uważają, że są tak grzeszni i niegodni, że nie mogą nawet przed nią modlić się, a co dopiero przyjmować.

Dzisiejsza uroczystość kieruje naszą uwagę na dwóch apostołów – Piotra i Pawła, gigantów wiary. Tak można o nich mówić, gdyż rzeczywiście wykazali się wiarą, która może nam wydaje się niemożliwa. Pamiętać jednak musimy, że oni do takiej wiary dojrzewali, a może lepiej, Pan Jezus kształtował ich wiarę. Ważne jest jednak to, że oni dali się prowadzić, pozwolili, aby wiara w nich wzrastała.

Umiejscowienie święta Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła, nazajutrz po Zielonych Świątkach oraz drugie czytanie z Dziejów Apostolskich ukazujące nam Maryję obecną wraz z uczniami na modlitwie w oczekiwaniu obiecanego Pocieszyciela. Te dwa opisane wydarzenia świadczą o doniosłości roli Maryi w procesie kształtowania się młodego jeszcze Kościoła.

Wiemy kim jest kapłan. To ktoś, kto już w starożytności spełniał funkcje rytualne i sprawował służbę ofiarniczą. Posługa ta znana była w różnych religiach i w różnych formach kultu, dzięki czemu można powiedzieć bardzo ogólnie, że kapłan to swego rodzaju pośrednik między ludźmi a Bogiem. W ramach chrześcijaństwa pierwszym i najważniejszym kapłanem jest Jezus Chrystus. Ze względu na to kim jest i co uczynił, nazywany jest też jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi (por. 1 Tym 1, 5-6), a całe możliwe kapłaństwo służebne w czasach Kościoła (dzielone jeszcze na hierarchiczne oraz powszechne) to nic innego jak uobecnianie kapłaństwa Chrystusowego. Innymi słowy: bez Chrystusa i Jego dzieła nie byłoby kapłaństwa nowotestamentowego.

Ty z jednorodzonym Synem Twoim i Duchem Świętym jednym jesteś Bogiem, jednym jesteś Panem; nie przez jedność osoby, lecz przez to, że Trójca ma jedną naturę. W cokolwiek bowiem dzięki Twemu objawieniu wierzymy o Twojej chwale, to samo bez żadnej różnicy myślimy o Twoim Synu i o Duchu Świętym. Tak, iż wyznając prawdziwe i wiekuiste Bóstwo, wielbimy odrębność Osób, jedność w istocie i równość w majestacie (Prefacja o Przenajświętszej Trójcy).

Jeden z wielkich teologów męczennik II wojny światowej Dietrich Bonhoeffer powiedział: Prawdziwa wiara nie jest wyznaniem wiary, ale posłusznym wypełnianiem tego co mówi Bóg. Wiara to sposób życia, gdzie człowiek wybiera Jezusa Drogę, Prawdę i Życie. Wiara to osobowe odniesienie – relacja do Boga. Nie z tradycji albo dlatego, że tak wypada. Wiara to postawa miłości na wzór postawy Jezusa.

Jest wielu ludzi, którzy mają problem z wiarą. Mówią, że Boga nie można zobaczyć, że jest gdzieś daleko, więc łatwo się usprawiedliwiają. Układają sobie życie bez Boga albo po prostu ich bogami stają się jakieś bożki.