Wypełnić Prawo, osiągając doskonałą sprawiedliwość, to kochać Boga całym sercem, a bliźniego jak siebie samego. Sprawiedliwość większą, wspaniałomyślną, bez granic praktykowali święci: Matka Teresa – Anioł ubogich, Joanna Beretta Molla – matka poświęcająca życie dla swojego nienarodzonego dziecka i Damian de Vesteur – gotów umrzeć na trąd pośród nędzarzy pozbawionych opieki kapłańskiej. Do życia taką wielką sprawiedliwością jest powołany każdy chrześcijanin...

Dla uczniów Chrystusa Bóg miłosierny jest wzorem doskonałości. Jezus wzywa nas, byśmy byli miłosierni jak Ojciec niebieski. Kto kocha Boga, stara się być podobnym do Niego. Doskonałość Boga objawiająca się w Jego miłosierdziu jest miarą naszej doskonałości – Jego dzieci.

Bóg domaga się na drodze wiary od Abrahama, aby dokonał życiowego exodusu od wszystkiego, co posiadał, co znał, w czym upatrywał swoje zabezpieczenie. Abraham zawierzył i wyruszył w drogę, cały czas ufając, że Bóg doprowadzi go do celu i że spełni swoje powołanie. Oto przykład wiary Abrahama, którego nazywano Ojcem wierzących.

Kościół jest złożony z grzeszników, widzimy to codziennie. I jest to prawda: jesteśmy Kościołem grzeszników; i my grzesznicy, jesteśmy powołani do tego, abyśmy dali się przemienić, odnowić, uświęcić przez Boga. (…) Kościół, który jest święty, nie odrzuca grzeszników; nie odrzuca nas wszystkich; nie odrzuca, ponieważ wzywa wszystkich, przyjmuje ich, jest otwarty również na tych, którzy są najdalej, wszystkich wzywa, by pozwolili się objąć miłosierdziem, czułością i przebaczeniem Ojca ("Kościół miłosierdzia" – Papież Franciszek).

Obmyjcie się, bądźcie czyści. Usuńcie zło uczynków waszych…, przestańcie czynić zło. Zaprawiajcie się w dobrem. Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, stawajcie w obronie wdowy.

Mówimy potocznie, że trzeba „ważyć słowa”, liczyć się ze słowami, jakie wypowiadamy każdego dnia. Każdy z nas doświadczył mocy słowa. Tej pozytywnej i tej negatywnej. Kiedy rano usłyszałeś jakieś dobre słowo, to ono będzie cię niosło przez cały ten dzień. A z drugiej strony, jeśli usłyszałaś złe słowo u początku dnia, to ono cię dobiło, a może nawet zabiło. Liczyć się ze słowami, jakie wypowiadamy, piszemy, komunikujemy.

Nie zamykajcie się w sobie, nie dajcie się zatruć małymi kłótniami domowymi, nie bądźcie więźniami swoich problemów. Rozwiążą się one, jeśli wyjdziecie na zewnątrz i pomożecie innym w rozwiązywaniu ich problemów i głoszeniu dobrej nowiny. Znajdziecie życie – dając życie, nadzieję – dając nadzieję, a miłość – miłując (Papież Franciszek) .

Zazdrość prowadzi do zaślepienia. Jeżeli tak jest należy postawić pytanie: gdzie ma swoje źródło zazdrość, skąd się bierze? Otóż zazdrość bierze się z niewłaściwej oceny samego siebie. Albo zawyżonej, albo zaniżonej oceny siebie. Ludzie zazdrośni nie są w stanie prawdziwie ocenić siebie. Najczęściej nie widzą w sobie dobra, talentów, charyzmatów. A przecież każdy z nas został w takie dary wyposażony przez samego Boga. Nie widząc w sobie talentów, zazdroszczą. I czasami ta zazdrość dochodzi do szczytu, aż do momentu życzenia komuś drugiemu nieszczęścia, katastrofy.

Przypowieść o miłosiernym Ojcu pięknie nam obrazuje Boga, który czeka, wygląda, niepokoi się o każdego z nas, a szczególnie o tego zagubionego, któremu się wydawało, że jest już wystarczająco mądry, aby sobie poradzić w życiu.

W dzisiejszej prefacji usłyszymy: [Jezus] prosząc Samarytankę o podanie wody, już ją obdarzył łaską wiary, i tak gorąco pragnął jej życia z wiary, że rozpalił w niej ogień Bożej miłości. Samarytanka napojona miłością Boga rozpoznaje Jego zbawczą obecność.